MALAKAS ang ihip ng hangin pagkalabas namin ng kapilya. Napangiti ako nang mabilis pa sa alas-kwatro na hinawakan ng mga kasama ko ang mga palda nila. Ngali-ngaling sabihin ko na ‘I told you’. Sinabihan ko naman sila na Ber Months na at talagang mahangin dito sa Area H kaya huwag mag-balloon na palda. I was wearing a pencil skirt and white blouse. Hindi hassle ang hangin. My hair’s on a bun, too. So, everything’s perfect.
“Grabe naman!” Tawa ni Misha habang kumapit sa braso ko.
“Let’s go,” ‘aya ko sa kanila. “Hintayin natin sila sa tapat ng gate.”
“Wait lang, ate. Nag-CR pa sina Ara. Wait na lang muna natin here.”
Tumango ako at pumwesto sa tapat ng pinto ng kapilya. I looked around para sa iba pa naming mga kasama. Nagkahiwa-hiwalay na kasi kami kanina pagkapasok.
I was busy looking around nang tumama ang paningin ko sa isang pigura na palabas ng kapilya. My heart skipped its beat. For a moment, feeling ko huminto ang oras. My stomach was having its butterfly exhibition. I was seeing him – my long-time crush.
“Ate, si Ka Dwayne!” Misha excitedly pointed out the guy who went out after the one I was looking.
Hindi ako naka-react nang hilahin niya ako para salubungin ang dating nakadestinong Manggagawa sa aming lokal.
“Ka Dwayne. Magandang gabi po,” panabay naming banggit.
“Kayo pala, Misha at Ate Weya.”
Nagkumustahan lang kami. Bahagya kaming gumilid kasi may mga lumalabas pa. I held my breath again when I noticed that my crush and I were so close. Nasa gilid lang din siya. He was so near.
Napakunot ang noo ko when I noticed something in his eyes. Sadness? Longing? What happened? Last time I heard, he was about to get married to his long-time girlfriend.
My attention was gotten by Misha’s call. Panandaliang nawala sa isip ko ang napansin kanina. When I went home, I planned to search for his Facebook account, hoping to see something about his current whereabouts. Just when I realized, I didn’t have a Facebook. Nasapo ko ang noo. Great. I only had Telegram and GMail. How would I stalk him?
A week fleetingly passed. Exactly three months since I returned home. I would be abroad din naman after. This was just a long year vacation from work. Supposed to be, vacation around lang talaga. But got busy with things here. Saka na ako maglilibot kapag I was feeling good na rin.
Later that afternoon, nagyaya ang kapatid ko na mag-Sampol daw kami. She’s gonna buy things for the first day of class. Samahan ko raw siya.
We went around Sampol market. I was busy looking around the notebook section when my heart skipped its beat. Katapat ko kasi siya. May tinitignan siya sa kabilang side. I could see his face from where I was standing because we’re just face to face! I immediately averted my gaze and pretended to look for a notebook.
“Ilang notebooks ang kailangan mo?” He asked habang nakayuko. He’s with someone?
“Ten lang po, Tito. I want notebooks with design.”
He’s with a kid. Tito? Pamangkin niya siguro.
“Weya, look at this. Maganda ba?” Kinuha ng ate ko ang atensyon ko. Bahagyang sinulyapan ko na lang iyong katapat ko kanina na kumukuha na ng notebooks.
“For what is that?” I asked. From my peripheral vision, I was still eyeing him. He looked so gwapo. Mas na-define ang features ng mukha niya kaysa noong high school kami. But what made me pay attention was his eyes talaga. Something was definitely in his eyes.
The thought of his eyes’ sadness bothered me throughout the month. I saw him for a lot of times. Hindi ko alam kung bakit pero nakikita ko talaga siya. Hindi lilipas ang isang linggo na hindi nagtagpo ang landas namin. Be it sa kapilya, sa market, at sa iba pang lugar sa siyudad. Tadhana ba na makita ko siya ulit? But the sadness in his eyes. That really bothered me. Hindi ko na rin nakikita ang girlfriend niya. Nasaan na si Sophia? Yes. I knew his girlfriend’s first name.
“Sachi Wayne?”
Namilog ang mga mata ko nang makita ang highschool bestfriend ko. “Maries?”
“Oh, my goodness! Sachi! I miss you!”
We greeted each other. Ang tagal din naming hindi nagkita. Last naming pagkikita ay college graduation. That was a decade ago pa. She went abroad right after grad. When she returned, I was about to go out naman.
“Our batch will have a reunion two months from now. It’s a three-day reunion party sa Pangasinan. Tell me you’ll be there. Please. Ang tagal mong walang paramdam sa amin. Everyone will be there. Oh! Mckenzie will be there, too!”
Mckenzie. My long-time crush. Maries was the only one who knew that I had a crush on him.
“Do you know any news about him?”
Inangat ko ang tingin mula sa kapeng iniinom. Umiling ako.
“Sabagay. Kailan ka lang ba bumalik? Three months ago, ano? Last year, dapat ikakasal na siya.”
I held my breath. Would I know now what happened to his eyes? Maries was here nga pala all throughout. Being the secretary of our highschool batch, I knew she was aware of many things.
“He was about to get married. Ready na ang lahat. Then, nagbakasyon lang sila sa Seattle, sa side ni Sophia, the bride. But, something happened. Sophia’s car was caught in between a traffic accident. It was really chaotic. She died on the spot.”
Natutop ko ang bibig. That explained the longing and sadness in his eyes!
“What?”
“Yeah. It was really gloomy. We went to the funeral. I talked to Mckenzie. He was almost depressed. Mabuti nga ngayon ay medyo okay na siya. He’s back to work. My husband said he’s still gloomy though.”
“You’re married?” Shocked kong tanong. I thought I missed a lot of things and I was never wrong. Mckenzie’s predicament may wait once I was ready to indulge myself in his world.
Maries held her left hand and showed her wedding ring. I beamed.
“Congratulations. Sino naman ang lucky boy?” When we separated our ways, wala pa siyang boyfriend.
“You knew him.”
“Eh?”
“Remember Jared?”
“Jared?” Napakunot ang noo ko. I was trying to recall his name when someone popped into my mind. “The lanky nerd na bestfriend ni Mckenzie?”
Napahalakhak si Maries. We used to call Jared lanky nerd kasi lanky talaga siya and had big brown eye glasses. He’s always with Mckenzie.
“No way.” Maries used to tease Jared a lot before. Ayaw na ayaw niya kay Jared noon. I laughed. Wow. Destiny’s doing?
“Yes way,” she giggled.
“When did you marry?”
I could ‘t believe that my highschool and college bestfriend got married to her mortal enemy. What a coincidence. Anyway, I believed love’s just like that.
When I went home, I searched for the accident Maries mentioned. It was exactly a year ago in a busy Seattle, Washington. There was a commotion and sudden shift of the front vehicles causing traffic jam and congestion. There was a CCTV footage that got leaked. It showed how a Mazda car became a sandwich in between two truck collision.
I closed my eyes when I felt dizziness. It felt like I was just there, witnessing the happening. I couldn’t imagine. I didn’t finish watching the footage. I looked for the news regarding that. Some words were blurry. I needed to blink more than once just for me to read the article. They were swaying before my eyes. Then I found the name Sophia.
“One of the casualties who died on the spot is a Filipina Pharmacist Sophia Lopez who was just on a vacation before her wedding.”
My dizziness became too much that I couldn’t finish the words. My goodness. I needed a checkup. From time to time, my head felt exploding.
The next day, I busied myself with the church duties. I became an ate once again. Bunso ako sa bahay kaya feel ko ang pagiging ate sa kapilya.
“Darating ba ang tagapagturo mamaya?”
Napaangat ako ng tingin mula sa inoopisinang papel. Nag-uusap iyong dalawang batang kalihim na mga Mang-aawit din.
“Sabi ni Ate Seng pupunta raw. Kasama niya rin yata ang anak niya. ‘Di ba, gwapo iyong si Kuya Mckenzie?”
Natigilan ako sa pagsusulat. Biglang natawa rin kasi I was thinking too much. Goodness. Hindi lang naman siya ang Mckenzie sa mundo.
“Ate Weya, ‘di ba po iyong friend mo na kasama mo rito na mag-in ay mang-aawit din?”
Napatingin na ako sa dalawang kalihim na nag-uusap nang kunin nila ang atensyon ko. They were pertaining to Croix, my bestfriend who accompanied me when I returned months ago. Isang buwan lang din siya naglagi rito because he’s needed abroad. Katulad ko rin siya ng religion.
“Yes po. Mang-aawit din siya.”
“Kailan po siya babalik dito?”
“Uh, that I don’t know.”
“Aw. Ang sad naman. Pero ang gwapo po ni Kuya Croix. Hindi po kayo?”
Natawa ako. Hindi kilala ng mga batang ito si Croix. Pareho kaming galing dito sa lokal. Magkababata kami. Nauna lang siyang nangibang-bansa. Hindi na siguro siya inabutan ng mga batang kalihim.
“Hindi po. Magkaibigan po kami.”
Nanunukso ang mga mata ng mga batang ito. Akala naman nila. Well, we were just really friends. We both didn’t want to end our friendship kaya malinaw sa amin na we didn’t romantically fancy each other. He knew I had this long-time crush. He’s into someone else, too.
Makalipas ang ilang sandali ay tumayo na ako para magpalagda sa mga natapos kong weekly. Nag-ikot ako sa maliit na compound ng lokal. Dahan-dahang natigil ako sa paglalakad nang makita ko na may makasasalubong ako. Heto na yata iyong tagapagturo.
“Magandang gabi po,” bati ko sa matandang babae. May katandaan na siya pero bakas pa rin ang sopistikadang tindig.
“Magandang gabi. Mang-aawit ka, hija? Ang ganda mo naman,” ngiting bati rin niya.
Napangiti ako. “Ay, salamat po. Kalihim po ako.”
“Ang ganda mo. May magandang kalihim pala kayo rito,” ankya na nakatingin sa bandang likod ko.
Napalingon ako sa tinignan niya. Si Tita Yada, Pangulong Mang-aawit ng aming lokal at mama ni Croix.
“Ay sinabi mo pa, Ka Judy. Maganda talaga iyang si Weya.”
Nangigiti na lang ako at nag-excuse na sa kanila. “Dito na po ako.”
Tinanguan ako ni Tiya Yada at ng Ka Judy. Naglakad na ako papunta sa unahan ng kapilya nang biglang huminto ang paligid ko kasi makakasalubong ko siya.
“Kuya Mckenzie, magandang gabi po!”
People here knew him?
“Magandang gabi,” bati rin niya.
Hindi ko alam kung didiretso ba ako sa labas para tignan sa shed kung nandoon ang mga hinahanap ko o liliko para sa kabilang side dumaan? He’s a meter away from me!
Ngumiti na lang ako at tumango sa kaniya. My heart was beating so fast. Heart, be still. “Good evening po.”
“Good evening din po,” ganting-bati niya. Lumiko na ako para bigyang-daan siya na dumiretso patungo sa kung saan dumaan si Ka Judy. Siya ba ang Mckenzie na tinutukoy ng mga bata kanina? So, mang-aawit pa rin pala siya?
Nawala ako sa huwisyo nang makita siya. Hindi ko na alam ang dapat gawin kaya napabalik na lang ako sa opisina. To my utter excitement and anxiety at the same time, minadali ko ang lakad ko. My heart kept on beating erratically. May sakit na naman ba ako sa puso? Kanina pa siya sa mabilis na pagtibok.
“Weya, halika muna. Papakilala kita.”
Natigilan ako sa mabilis na paglalakad nang tawagin ako ni Tita Yada.
“Po?” Atubiling lumapit ako sa kaniya.
Ngiting-ngiti sa akin si Ka Judy habang ang katabi niya ay mataman lang na nakamasid. I was so conscious the whole time.
“Bestfriend ni Croix ito, Ka Judy. Inaasar ko nga na sana sila na lang kasi mula pagkabata ay magkakilala na sila pero walang balak pa. Hay naku.”
“Si Croix? Iyong bunso mo? Aba. Hindi ko nakita ang batang iyon pa. Naku. Ganiyan din ang mga binata ko. Kuya lang nila ang nag-asawa. Itong si Mckenzie ay wala ng balak. Iyong bunso, maligalig at hindi mapirmi sa isang lugar.”
“Bata pa naman sila. Hayaan na munang ma-enjoy ang pagiging binata at dalaga.”
“Kaya nga.” Binalingan ako ng Ka Judy. “Ang ganda talaga ng batang ito. Sana anak na lang kita, hija.”
Napangiti lang ako. Hindi ko alam ang isasagot.
“Irereto ko na ito sa bunso mo. Magkasing-edad lang ba sila?”
“27 na iyon. Ilang taon na ba ikaw, Weya?”
“Uh, matanda po ako sa bunso niyo ng tatlong taon.” Bigla akong nahiya sa edad ko.
“O, e. Parehas pala kayo ng edad ni Mckenzie. Isang taon lang tanda sa iyo.”
Pareho kaming alanganing ngumiti. My heart felt troubled when I saw him smile which did not reach his eyes. He’s still into his girlfriend. Suddenly, my heart constricted. Parang biglang may pumilipit that I almost groaned in pain.
Napahawak ako kay Tita Yada at napaupo bigla.
“Weya!”
“Ay hala. Anong nangyayari?”
“Sumasakit ba ang puso mo? Sandali. Nasaan ang gamit mo. Pakuha nga ang bag ng Ate Weya ninyo.”
I closed my eyes and clutched my chest. The pain was increasing. I tried to catch my breath. Oh. Not again. I was almost laying down when someone hoisted me up and inalalayan sa pag-upo.
“Tatawag na ba ako ng ambulansya?”
“Lumayo kayo, mga kapatid. Bigyan ng hangin.”
“May medicine po ba siya?”
“Sandali. Naku. Sandali. Natataranta ako. Nasaan na ba ang gamot mo?”
I tightly held the one who hoisted me up. Hindi ko kaya ang sakit. It felt twisting. Somebody’s twisting my heart. I was crying until darkness engulfed my being.
The next thing I knew, I was at the hospital. May oxygen mask ako at may monitor na naman na nasa tabi ko.
“She just doesn’t listen, ate. Sinabi ko na huwag magpapapagod but matigas pa rin ang ulo.”
I glanced around to look for my bestfriend’s voice. I saw my ate doing something and in front of a phone. Ka-video call niya si Croix.
“These past few weeks ay nagsasabi nga siyang bigla-bigla na lang daw kumikirot ang puso niya. Side effects ba iyon?”
“Probably. Baka nati-trigger lang siya.”
“So, when is your flight?”
“I’m off to airport. I’m with Kuya Sev. He said he misses you.”
“‘Tse.”
I made a sound which made my sister looked at me. “She’s awake.”
“Oh, good.”
Ate went near me and showed me my bestfriend’s face.
“What happened to you, buddy?”
I tried to smile but the oxygen mask hindered me to do so. My heart felt fine so oxygen mask was not needed anymore. I gestured removing the mask. Ate understood and helped me out from it.
I talked to my friend for almost two hours before he boarded the plane.
“Xester’s going there, too, next week. He’s just finishing some things. He said to open your phone once your awake.”
I nodded. Xester’s my other bestfriend, too. We were altogether in Seattle when I was abroad.
My sister told me that I had a breakdown. My heart just slightly malfunctioned. I had a weak heart eversince I was a kid. That’s why Croix, my childhood bestfriend, made it his mission to always accompany me whenever possible. Then, we met Xester in Seattle five years ago. We became close since the latter and Croix had the same field of work. Just four months ago, I returned home to recuperate. A year ago, I got involved in a big accident that almost killed the hell out of me, sabi ni Croix. Hindi ko kasi maalala. I didn’t know I would survive. At least, I already imagined I was being entertained by white-clad people when suddenly my sister’s panicking voice echoed. That’s when I woke and left my friends abroad.
Kaunting observation pa raw ngayong araw, at kapag goods to go ang mga result ko, ay makalalabas na ako bukas. I really hated hospitals.
“Magandang hapon po, Ka Judy, Tita Yada.”
I opened my eyes when ate said the greeting. Someone’s here. My eyes inmediately met his. My heart skipped a beat. Here came the drumming sound. Again.
“M-magandang hapon po,” mahina kong usal. I cleared my throat.
Sinusundan ng mga mata ko ang bawat galaw ng mga bisita, particularly him. He put a basket of fruits sa table before he sat beside his mother. Why did he look so good in just plain white shirt and jogger pants?
What the hell, Weya? Sinita ko ang sarili. I should not think this way. I averted my attention to Tita Yada who sat on my bed, and Ka Judy who stood up and sat on the high chair where my sister was sitting a while ago.
“Kumusta ka na?”
“Okay na po ako. Lalabas na po ako bukas.” The results were out a minute ago. I was cleared but I needed to make sure that my maintenance vitamins would be taken regularly.
“Ay, mabuti naman,” nakahawak sa dibdib na bulalas ni Ka Judy.
Nagkwento sila kung ano nga ang nangyari nang kapusin na ako ng hininga sa kapilya. I was just aswering their questions but half of my attention was on him. He’s so near yet so far. Chaaar. Maharot na naman ako masyado. Baka sumabog na ang puso ko.
I was wondering what’s inside his head. He lost his fiancée a year ago. She’s been with him for a very long time. Hindi madaling makalimot sa ganoong pangyayari lalo na at tragic ang cause ng pagkamatay ni Sophia.
Long time ago, nang malaman kong may girlfriend na siya, umiyak talaga ako. Hindi ko akalain na darating ang araw na iyong ultimate crush ko ay may girlfriend na. I was devastated inside. I kept everything to myself though. Hindi ako nagk-kwento because I knew that our circle of friends were intertwined together. That secret was just for me. After knowing he’d a stable girlfriend for half a decade na rin, I decided to follow Croix to States and continue my profession. Now, I couldn’t imagine his emotion.
After weeks of recuperating, my sister allowed me to attend our reunion party in the condition I would call right away when I would feel something. Xester volunteered to fetch and bring me to Pangasinan. Maries wanted me to ride with them, but I couldn’t go if Xester’s not with me during the long drive. He’s been here for weeks na rin. May inaasikaso lang daw siya but he’s not spilling out. I knew I shouldn’t be curious because I understood the nature of his work. Minsan lang talaga nagtataka ako kung paano nagagawa ng mga kaibigan ko na maging totoo while in pretense. Ewan ko ba.
“Vitamins?”
“I’ll take it tomorrow morning after breakfast.”
“Monitor?”
I raised my left hand to show my monitor clock which was connected to my heartbeat. “Present?”
Xester looked at me intently as if contemplating whether to let me go or not. “Sama na lang kaya ako sa iyo?”
Kinunutan ko siya ng noo. “What?”
“Croix should have been with you, e.”
“I’m fine, Xes. I am. Okay?” Tinanggal ko na ang seatbelt at kinuha ang travel backpack ko sa likod ng sasakyan.
“But I am not convinced?”
I just laughed at him. He’s always worrying about me that I was also worried that he’s attention’s full on me. That shouldn’t be. He should get married, too. Well, ikakasal naman na talaga siya dati but things happened.
“Why don’t you have a girlfriend again, Xes?”
Sinamaan niya ako nang tingin habang inaalalayan akong bumaba ng sasakyan. Natawa na naman ako. He’s really something.
“Weya!”
I looked around and saw my highschool friends who were waving their hands at me.
“There are my friends. I’ll be fine. Don’t worry about me,” I smiled at Xes. Tumingkayad ako para gawaran siya ng halik sa cheeks. Hindi naman na siya umimik at ginulo na lang ang buhok ko.
I waved him goodbye and walked towards my estranged friends whom I hadn’t seen for a long time.
Medyo natigilan ako nang lumingon sa kasabay na naglalakad.
“H-hi,” I said. It was Mckenzie! He looked so good with his black shirt and khaki pants. Naka-rubber shoes lang din siya. He’s also wearing sunglasses.
Nilinga niya ako. “Good morning.” I didn’t know if he smiled but goodness! My heart skipped a beat once more.
“It’s been a long time grabe. Saan na kayo naka-base ngayon?” Ailyn asked habang naglalakad kaming tatlo patungo sa resort.
Kaniya-kaniya silang sagot. Ako ay tahimik lang na nakangiti sa kanila. Kulang pa kami ng isa. Maries was probably busy. Siya kasi ang organizer ng event. She texted me this morning that she’s been here since yesterday para mag-ayos.
“How ’bout you, Weyang? Ang tagal naming walang balita sa iyo. Maries shocked us nang sabihin niyang nakita ka nga raw niya last month.”
“Hindi ka man lang nagparamdam sa amin, bruha ka.”
Ailyn and Hershey were eyeing me. I smiled sweetly.
“Busy lang sa buhay?”
“Anong busy? Ilang buwan ka na nakabalik hindi ka man lang nag-message?” Ailyn softly slapped my arm.
Umabrisete ako sa kaniya at natawa. “Sorry na. Na-busy lang sa other things, you know?”
“Hay naku, Weya. Kahit kailan ka talaga, e.” Umabrisete rin sa akin si Hershey at sabay-sabay kaming pumasok sa tarangkahan ng resort.
“Sino iyong naghatid sa iyo kanina? Boyfriend mo?” Tanong ni Ailyn.
“Xester? Nope. Boy friend. Kaibigang lalaki.”
“Ang gwapo. Saan mo na-meet?” Aniya.
“Seattle. Kilala niyo si Croix, ‘di ba?”
“Dela Merced ng Genesis?”
“Uh-huh. Nakatrabaho niya. Naging close rin namin.”
“Be honest with us, Weya. Hindi talaga naging kayo ni Croix Dela Merced?” Asked Hershey.
Umiling ako. “No. Hindi. At hindi kailoanman, ano. Baka nag-away lang kami.”
“Pakilala mo ako kay Xester, Weyang. Baka sakaling magka-jowa na ako,” paibang usapan ni Ailyn.
Napatingin ako sa kaniya. “May boyfriend ka na, e? Sabi ni Maries?”
“Kaka-break lang nila kahapon,” sagot ni Hershey.
“Eh?” Napatanga ako. Grabe naman. “Long-time boyfriend mo?”
“What?” Nakatawa niyang tanong.
“One month pa lang sila,” si Hershey na ang sumagot.
“Hindi magaling ka-sex. Walang thrill.”
Napanganga ako. I knew Ailyn to be totally reserved person when I was in high school. Siya pinakamahinhin sa grupo. Tapos ngayon?
“Don’t be surprised. Hindi pa rin naka-move on sa dating jowa niya kaya naghahanap ng katulad.”
“But, one month and nag-sex na kayo?” Mahina kong tanong. I lived in a liberated country. Halos lahat ng mga kakilala ko sa Seattle na dalaga ay open sa usapang sex. Nakikipag-one night stand din sila. I didn’t get the reason for doing that. Hindi ko akalain na ganoon din ang friend ko. Well, I was fine with it. But never did I imagine that I would hear it from my friend!
Natatawang tinignan ako ni Ailyn. “Girl, dilig is life. Kailangan iyon to be productive. Ang sarap kaya. Actually, kagabi bago kami maghiwalay ng ex ko, nag-break up sex pa kami. All is good. Now, I need to move on.”
Natawa si Hershey. Napatingin ako sa kaniya. Hershey patted me. “Masasanay ka rin.”
“Ailyn!” Sita ko at hinampas din siya.
“So, ipakilala mo ako kay Xester, your friend.”
Napailing-iling na lang ako sa kaniya. Tinawanan niya ako at saka hinatak patungo sa mga dati naming kaklase na pinagkukumpulan ang ngayon ay artista na naming kaklase. Halos buong classmates namin daw namin ay mga nagsipagtapos ng pag-aaral. May dalawa lang na hindi nagpatuloy bagkus ay nag-business. Ayun. Boom na boom ang negosyo nila. The rest ay mga nasa office at ang iba ay field ang tinatahak.
“Here’s the tea,” Ailyn lowered her voice and crouched down a bit. Gumaya kami sa kaniya.
“You know Mckenzie, right?”
“Mckenzie Consuegra?”
Napakurap-kurap ako at sabay na tumango sa dalawa pang mga kaibigan. “His fiancée died last year. They were supposed to get married this year.”
Hershey gasped. “What?”
“Malaking aksidente raw ang nangyari. Sa ibang bansa yata iyon. One of the casualties was his fiancée. Matagal na niyang jowa iyon. I cannot imagine the feeling.”
I didn’t budge bagkus ay lumipad ang tingin sa kung saan nakapwesto si Mckenzie. From where I was standing, I could vividly see how his smile faded after tumalikod nang bahagya ng kausap. He’s a dead man. And it was hard fixing a dead man. Only his fiancee could.
“Let’s meet Maries, guys. Nasa taas daw siya,” ani Hershey matapos basahin ang message sa phone.
Inalis ko ang tingin kay Mckenzie at sumama sa mga kaibigan ko paakyat sa hagdan. Sinalubong kami ni Maries ng yakap at beso.
“We’ll stay in this room. Apat tayo. The rest ay may kaniya-kaniya ring room.” Itinuro niya ang pinto na katapat na katapat ng minipool dito sa second floor. Overlooking ang dagat. What a nice view.
“Sa amin ka sasama? Bakit hindi kay Jared?” Tanong ni Ailyn na sumalampak ng higa.
“He’ll stay with Mckenzie and his friends.”
“Ooh. Speaking of Mckenzie again.” Bumangon sa pagkakahiga si Ailyn. “Hindi pa siya naka-move on sa jowa niya, ano?”
Maries nodded. “Probably? He’s still reticent and introvert.”
“Mabuti at nasama siya rito?” Ani Hershey na inaayos na ang mga gamit.
“Napilit nila. Kailangan din lumabas ng taong iyon from time to time. He’s overworked.”
Mukha nga. Lagi ko kasi siyang nakikita sa kapilya nila. Lagi ko ring nararamdaman iyong lungkot na makita siyang ganiyan. Croix said he understood the scenario. Kung sa kaniya naman daw mangyari iyon baka mawala siya sa ulirat. Noong ako nga daw iyong na-ospital halos hindi na siya makakilos nang maayos. Si Xester nga raw na-trauma rin sa pinagdaanan niya na tulad kay Mckenzie.
“Let him heal. He’ll be okay. Like Xester. And do not hang up on that man, Weya. He’s a dead man.“
I remembered he said that. Napailing na lang ako. I knew. Hindi naman ako gagawa ng paraan para makuha ang attention niya. I enjoyed my life alone. I planned to stay this way all my life.
Almost lunch time nang tawagin kami ni Maries para kumain. Napasarap yata ang kwentuhan namin sa room kaya hindi namin namalayan na ilang beses na niya kaming binalikan.
“What the heck, Ailyn?” Iling ni Hershey sa kaibigan namin na kinukwento kung paano ang posisyon nila ng ex-boyfriend niya. Oh, my goodness. Hindi pa yata ako masasanay kay Ailyn.
We were laughing nang pumasok ulit si Maries na kunot na ang noo.
“Kanina pa lunch, mga bruha? Ano pang ginagawa niyo rito?”
Nagtatawanan kaming bumaba para sumalo sa tanghalian. Kumakain na nga ang mga kaklase namin. Napanguso ako nang biglang nagtakbuhan iyong dalawa para makigulo sa ibang kumukuha na ng pagkain.
Napailing-iling na lang si Maries. “You okay?” Baling niya sa akin.
Kinindatan ko siya at nag-thumbs up. Feeling ko babantayan ako nito all throughout. Binilin kasi ako ni Xester kanina sa kaniya. Pati oras ng pag-inom ko ng gamot.
“Sabihin mo lang if you don’t feel good, Weya, ah.”
I hugged her arm. “Opo, Mommy.”
Bahagya niyang hinampas ang braso ko habang tumatawa at hinila na ako sa kainan.
Medyo natagalan ako sa pagkuha ng food dahil kinausap ko pa ang ibang kaklase.
“Ang payat-payat mo na nga. Noong college, hindi naman,” puna ng isa na naging schoolmate ko noong college.
“True, Sachi. Ewan ko ba bakit mga nagsipag-payatan kayo,
Napanguso ako. Nagkasakit kasi ako!
Natawa na lang kami na mga naroon hanggang sa tawagin na ako ni Maries at itinuturo ang pwesto katabi niya. Nandoon na ang mga kaibigan ko.
I excused myself at lumapit sa kanila.
“Nakipagtsismisan ka na naman,” nakakunot ang noo na sabi ni Maries.
“Oy, grabe ka. Hindi, a,” depensa ko. Napa-kwento lang.
Napatingin ako sa mga tao sa circle na iyon.
“Long time no see, Wayne,” ngiti ni Jared na katabi ni Maries.
Nginitian ko rin siya. Ang gwapo na pala niya, ano? Kaya tuloy ang nasabi ko, “Hindi ka na lanky, Jared?”
Nagtawanan silang lahat maliban sa… kaniya. Nakangiti lang siya pero hindi umaabot sa mata ang kasiyahan. He was looking at… me. What? At me?
Bigla akong na-conscious at alanganin ang ngiti na binigay sa kaniya. Tumango lang siya at ibinalik ang atensyon sa pagkain.
Napabuntong-hininga na lang ako. He’s really dead inside.
“I know! Sobrang payat niya kasi talaga before!” Tawa ni Maries.
Napangiti ako sa kwentuhan nila. Minsan masarap din mag-reminisce ng nakaraan. Iyong akin lang ang medyo awkward kasi crush ko talaga si Mckenzie before.
“May crush iyan dati si Jared, e,” tawa ni Frank. Binato siya ni Jared ng tissue.
“What? Meron? Spill,” usisa ni Maries na masama na ang tingin kay Jared.
Natawa ako at inalala if may naging crush ba si Lanky Jared noon. Hindi ko maalala. Masyado kasi akong naka-focus sa crush ko noon. Here came my traitor eyes na napatingin na naman sa kaniya na nakikipagkwentuhan sa katabi. He looked so gloomy. What should I do to make him feel the world again?
Wow, Weya. May karapatan ka?
“Kaklase natin?”
Napabalik ang tingin ko kay Ailyn nang magtanong siya. Dinugtungan pa iyon ni Hershey ng, “Siguro, classmate natin? Aba, Maries, kilala mo ba crush nito?”
Pailing-iling na lang si Jared. “Why are you asking me? Wala nga akong crush noon. Si Mckenzie ang tanungin niyo. May crush iyan na kaklase natin. Kaso, torpe. Hindi man lang nagparamdam.”
Napabaling ang tingin naming lahat kay Mckenzie na natigilan sa pagsasalita sa katabi. Kunot-noo niya kaming tinignan.
“What?”
“Did you have a crush sa classmate natin before?” Frank asked. Natawa ako nang bahagya. Kalalaking tao, tsismoso, ano? Hindi lang talaga exclusive sa babae ang pagiging tsismosa.
“What?” Tanong na naman niya. Then, tinapunan niya nang masamang tingin si Jared. “What are you saying?”
Biglang napakamot sa ulo niya si Jared. “Kasi, bro, ‘di ba may crush ka noong high school?”
“The hell?”
Nanlaki ang mga mata naming babae. May crush siya talaga? Wala akong nabalitaan! All I knew was nagka-girlfriend na siya noong college na kami.
“Spill,” impit na tili ni Maries. Nag-lean pa siya malapit sa table para makinig sa kung ano mang sasabihin ni Mckenzie. Nasiko niya tuloy ako nang bahagya.
Medyo umusog ako nang kaunti para mabigyan ng space ang pag-move niya. Nag-excuse lang ako kay Hershey na siyang katabi ko.
“Talagang may crush ka? Sino naman? Para namang walang maganda sa mga kaklase natin noon?”
Sabay-sabay naming tinignan nang masama si David na nagsalita. Nakakunot din ang noo niya at biglang natawa nang makita na nakatingin kami sa kaniya.
“Excuse me, David?” Taray ni Jenna, kasama sa circle of friends nina Mckenzie before, Siya lang iyong only girl sa kanila.
“Ay, mayroon ba?” Reply pa ni David.
“Bwiset ka. Marami kayang magagaganda noon! Mas gumanda lang kami ngayon,” ingos ni Ailyn.
“Aysus. Sabagay. Tignan mo si Ailyn. Parang dati lang, sobrang tahimik. Hindi makabasag-pinggan. Pero ngayon, sopistikada na!”
Nalihis ang usapan namin sa pag-alaala na naman ng nakaraan. Marami nga pala talaga kaming karanasan noon. Masaya rin naman pala ang high school life ko. Hindi na tuloy namin narinig kung sino ang crush ni Mckenzie.
Nang matapos ang dalawang oras na lunch ay kwentuhan ay binilinan na kami ni Maries na maghanda para sa gagawin naming trek.
“What? Trek? Akala ko ba swimming?” reklamo ng iba.
“Bonfire muna tayo ngayong gabi. Pwede rin naman na mag-night swimming doon. Mas malapit iyon sa dagat talaga. Saka ten minutes lang ang trek, ano!”
Nagka-ingayan na naman ang mga tao. Ako ay napailing na lang. I loved trekking Kung hindi lang ako may sakit sa puso ay baka naakyat ko na ang Mt. Everest. Croix and I used to climb mountains when we were young. Nang magkasakit ako ay saka lang ako pinagbawalan. Extreme kasi ang gusto kong gawin, so na-trigger ang puso ko.
“Let us change, Gusto ko na mag-night swim sa tuktok. Let’s go.”
Hinatak na kami ni Ailyn pabalik sa room para magpalit at kumuha ng mga kakailanganin naming damit. Pagbalik ay saka ko lang naalala ang cellphone ko nang makita ko na umiilaw iyon.
“Xester is calling!” Tili ni Ailyn. Nauna siya sa pagpasok kaya kinuha niya ang phone ko at ipinakita sa akin.
Bakit na naman tumatawag ito? Kabado bente?
“Can I answer?” nakangising tanong ni Ailyn.
Tumango ako at lumapit na sa bag ko para kuhanin ang gamot. Alas-dos na ng hapon. Inuman ko na ng gamot. Every morning naman ang vitamins.
“Yes, hello?” Dinig kong sambit ni Ailyn.
“You take meds?” Hershey stood beside me while getting her things next to my bag, too.
“Yeah.”
“I thought you had a heart transplant na? Bakit may meds pa rin? Maintenance?”
“I think so. These past few months ay sumasakit ang puso ko. The doctor mentioned that probably a post-surgery effect.”
“What about our trek? Kaya mo ba umakyat?” Biglang nag-worry ang face niya.
“Oo naman. It is also an exercise, ano.”
“Yeah. For us. Not for you who has a heart problem,” aniya. “Anyways, buti nakahanap kayo agad ng donor?”
Nilabas ko na ang ilang damit na gagamitin at inilalagay sa mas maliit kong bag. “Sobrang swerte ko talaga noong panahon na iyon. Well, I was second in queue but things happened. Sabi ni Croix, nakahanap sila ng direktang donor ko. Some of the details ay vague na. I didn’t even remember the week before my surgery.”
“Huh?”
“Maniniwala ka ba na I really forgot what happened the week prior my surgery? Hindi ko alam ang nangyari. All I knew was nasa naoperahan na ako nang magmulat ako ng mata.”
“Temporary amnesia?”
“Yeah. Baka nga raw ganiyan.”
“Oh.” Bigla akong niyakap ni Hershey. “We didn’t know na ganiyan pala ang kalagayan mo. Sana nagsabi ka rin agad. Kung alam lang namin, pinuntahan ka na namin sa States.”
Natawa ako nang bahagya. “Ano ka ba? It’s okay. I am fine naman na.”
“But you are taking meds? How can you be fine?”
“Part of life,” ngiti ko.
“Oh, she’s there na pala. Shall I give the phone to Weya na?”
Napalingon kami kay Ailyn na tumayo na sa kama. Ngiting-ngiti siya na iniaabot ang phone sa akin.
“What?” Nagtatakang tanong ko habang inaabot ang phone.
“Ang gwapo ng boses ng kaibigan mo. Bet ko talaga,” mahina niyang sambit. At ayun nga, nagtatatalon pabalik sa kama.
“You are crazy, Ailyn,” iling ni Hershey.
“Xes,” sagot ko sa phone nang itapat yon sa tenga.
“Who’s that?”
“Who?”
“The one who took the phone?” Parang irita iyong boses niya. I glanced at Ailyn who was now on her phone.
“Why?”
“She’s… Hell. Why did you leave your phone? Nasagot pa tuloy niya!”
Napaawang ang labi ko. Ano bang sinabi ni Ailyn dito? “Why nga? Anong sinabi niya?”
“Don’t ask. I don’t wanna remember.” I heard him sigh. Natawa na naman ako. What the? Ano kayang sinabi ni Ailyn? Bakit hindi ko narinig kanina?
“Did you take your meds?” Pagkuwa’y tanong niya.
“Yes po, tatay. Kaiinom ko lang po.” Kahit ang totoo ay pakuha pa lang ako ng tubig. Wala akong makitang tubigan sa room kaya bumaba ako sa kusina. I waved at Hershey bago lumabas ng room.
“Your lunch?”
“Done na po.” Minsan talaga parang tatay ko ‘tong si Xester, e. Mas protective pa kaysa kay Croix. “Saan na ikaw?”
“Almost home.”
“Ang tagal naman ng byahe mo?” Napatingin ako sa relo ko. six hours na mula nang maihatid niya ako rito.
“I just did something along the way. Why? Miss me already?”
I rolled my eyes kahit hindi niya kita. “Excuse me? Ikaw, Xester, huh. Marami ka masyadong nililihim. Take care of yourself, please.”
“Yeah, yeah,” tawa niya.
Magsasalita pa sana ako nang bigla akong nabunggo. I almost dropped the phone and screamed.
“I’m so-“ Bigla akong natigilan nang mabilis pa sa mabilis nag-palpitate ang puso ko. I heard the deafening sound of my heart monitor. Napahawak ako sa kung sino man ang nakabungguan ko. My heart was beating erratically. I held my chest and calmed myself down. What’s happening?
“Hey, are you okay?”
I looked up only to see Mckenzie gazing back at me with worry in his eyes. There’s an emotion!
“Weya?” He called. Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat at pilit in-steady kasi parang anytime matutumba ako. My chest was constricting, again, kung kailan nandito na naman siya.
“Is something’s wrong with your heart? Do we need to go to the hospital?” Worry was laced on his voice. Gusto kong ngumiti kasi may emosyon na akong nakita sa kaniya. But I got busy calming myself. Ang bilis pa rin ng tibok ng puso ko.
“Weya?”
I closed my eyes and just clutched my chest as if calming it down.
“Hey, Mckenzie! Anong nangyari?”
“Anong nangyari kay Sachi?”
“May sakit ba siya sa puso?”
“Oh, my God! Look! Ang bilis ng heartbeat niya!”
We probably attracted our classmates that I felt them circling us.
“Call Alexies!”
“This will not do. Come on.” In a swift motion, I was bridal carried by Mckenzie. I didn’t dare open my eyes because I felt my heart start beating erratically again.
“Her phone, Mc. It’s on call,” someone said.
Iniupo ako ni Mckenzie sa kung saan. I was still clutching my chest. Napayuko ako. I was still holding him for support kasi my chest hurt talaga. Ano ba naman ito? I could feel my eyes watering.
“Hi. This is Mckenzie, a former classmate and churchmate. Yes. I think something’s wrong with her heart. She’s clutching her chest.”
Mukhang sinagot na niya ang tawag ni Xester. Nabitiwan ko na pala ang phone ko.
“What are you feeling, Weya?” Tanong niya sa akin. Feeling ko nag-crouch down siya pero nakaalalay pa rin sa akin na nakaupo.
I was exercising my breathing now. I was trying to calm my heart. It beat so fast!
“My heart… It’s beating… so f-fast,” I managed to answer.
“What shall I do then?” I didn’t know kung ako ang kausap niya o si Xester pa. Hindi ko na alam ang nangyayari. Darkness engulfed me and the next thing I knew I was inside our room and some apparatuses were connected to me. Akala ko nasa hospital na naman ako.
“You’re awake.”
Natigilan ako sa planong pagbangon nang marinig ang boses niya. I looked at my side and saw Mckenzie standing up from his seat.
“Oh.” I cleared my throat. Then, looked around. “S-sina Maries?”
“They just went out. Probably to meet your friend.”
Huh? Pabalik si Xester dito? At iniwan akong mag-isa ng mga kaibigan ko?
Nakalapit siya sa akin and asked again, “Do you feel anything?”
Pinakiramdaman ko ang sarili. I glanced at the monitor.
“Alexies checked on you. Good thing he has the apparatuses for heart detecting and monitoring.”
Dahan-dahan akong bumangon. Pakiramdam ko, okay naman na ako.
“Thank you,” sabi ko nang tulungan nya ako na makaupo nang maayos sa headboard.
Nagkibit-balikat lang siya.
“Okay na ako. Na-trigger lang naman siguro kanina.” I remembered iyong worried voice and face niya kanina.
He just stood near my bed at matamang nakatingin sa akin. “Do you always have erratic heartbeat?”
Umiling ako. Tuwing nakikita lang kita. “No.”
“I heard from my mother who was told by Ka Yada that you underwent heart transplant a year ago?”
Napatingin ako sa kaniya. “I did. May sakit kasi ako sa puso mula bata pa. Na-trigger malala noong nasa abroad ako. So, noong mag-breakdown ang puso ko ay I was in a transplant surgery.”
“It’s your second life, then?”
Matipid akong ngumiti. “Parang ganoon na nga.”
Grabe. Heto na yata ang pinakamahaba naming conversation. Napatingin ako sa watch monitor ko. Okay naman. My heart’s fine.
“Uhm, si Alexies ba ang nagkabit nito?” Turo ko sa monitor.
Tumango siya. “Pwede kaya naipatanggal ko na? I’m okay naman na.”
“Are you sure?”
Hindi na ako nakasagot nang biglang bumukas ang pinto. Pumasok si Alexies na napangiti nang makita ako.
“You are awake!”
“Hi, Alex,” bati ko. We were not technically close friends pero masaya kausap si Alex noong high school. Ewan ko na nga lang ngayon. “Doktor na ikaw?” Ngumiti siya.
“Hello there, pretty Weya. What happened to you?” Aniya palapit. “Bro.” Tinanguan niya si Mckenzie na bumalik naman sa sofa sa gilid.
“How are you feelin’?”
“Okay lang. Pwede ko na ba tanggalin ang monitor? I have my watch monitor naman,” angat ko sa monitor na nasa bisig.
“Pwede naman na. Okay naman na results mo. Huwag ka lang magpapakapagod. You did a heart transplant?”
Mukhang alam na ng buong klase ang surgery na pinagdaan ko. Tumango ko.
“Don’t worry. Nothing’s wrong with your heart. It just reacts whenever you are overworked or probably too euphoric. We had a talk with your friend Xester. Iuuwi ka na raw muna.”
“What? Ayoko pa umuwi,” nakangiwi kong sambit.
Napangiti siya sa akin. “Well, you better talk to him. Friend mo pala si Dela Merced?” He continued the conversation habang tinatanggal na ang pagkakakabit ng mga aparato sa akin.
“Croix?”
“Yes.”
“Yep.”
“Where is he now? Nagkaroon ng reunion last week ang section niya.”
“Nandito siya. Hindi lang siya nakapunta kasi busy. You know his work naman.”
Napabaling ang tingin ko kay Mckenzie nang tumayo siya at lumabas ng kwarto. Hawak niya ang phone na nakalagay sa tenga. I think, he’s back being dead.
Hindi ako nakasama sa trek paakyat sa magandang view ng resort. Nahuli na rin sa pag-akyat sina Ailyn, Hershey, at Maries. Hinintay pa talaga nila na makarating si Xester bago sila umalis. Hindi na rin ako nakasama sa bunutan ng palaro nila para bukas. Ang sad lang. This was supposed to be my first reunion attendance, hindi ko man lang ma-enjoy.
“Let us not go home, please? Dito na lang muna tayo. I’m not gonna join activities na lang. I’ll swim na lang,” I was pleading Xester to stay here na lang. Alexies told me na okay lang naman daw if I’d stay basta no extreme activities muna. I believed him because he’s a doctor.
Hindi ako pinansin ni Xester na inaayos na ang gamit ko. As in kararating lang niya, tapos babiyahe na naman kami.
“Bukas na lang, Xes? Ilang oras ka na nagba-byahe, e.” I was worried, too. Mula madaling araw ay nasa byahe na kami. Napabalik pa siya rito dahil nga sa akin. Baka mamaya kung ano na mangyari.
“Croix.” Binalingan ko ang kaibigan na nasa video call.
“What?”
“Talk to Xes.”
“Weya.”
“Please? Baka maaksidente naman kami kasi pagod na siya.”
Matagal na tinitigan ako ni Croix. Nagmamakaawa na ang mata ko na naghihintay sa sagot niya. I clasped my hands together para mapigilan si Xester.
Finally, after how many seconds, tapos bitbit na ni Xester ang bags ko, nagsalita si Croix.
“Still can drive, Xes?”
Napabaling sa amin ang atensyon ng kaibigan. His eyes were laced with worry and weariness, and I could not help but blame myself. Stupid emotions.
“I can still manage. We must be in the hospital.”
Napabuntong-hininga si Croix. Xester tsked. I smiled. We would stay.
Later that evening, kami lang ang tao sa resort. Nasa kabilang side kasi silang lahat. I wanna go there, too, but Xester… Hayst. Pinakain ko na lang muna ang kaibigan na masama pa rin ang tingin sa akin. Pinaalala niya sa akin na bukas na bukas ay kailangang pumunta na ako sa hospital. Ayaw pa ring maniwala sa sinabi ni Alex.
Napatayo ako nang may marinig akong tawanan na papalapit sa area namin. Parang boses nina Maries.
“Maries!” Tili ni Ailyn.
“Gaga ka! Ikaw nagsimula, e!” Tawa naman ni Maries.
Napalawak ang ngiti ko. Nandito na sila!
Kinawayan ko agad sila. Hershey ran when she saw me waving.
“Okay ka na? Bakit nandito ka na sa labas?”
“Okay na ako.”
“Heya, Weya-girl!” Tawag ni Ailyn na tumakbo palapit sa akin. Tinanong din ako katulad ng tanong ni Hershey.
Tinignan ko ang iba kung pababa na sila. Pasado nine na rin kasi.
“They are still enjoying the night. Mamaya pa bababa ang mga iyon,” sabi ni Maries. Nilagpasan niya ako at lumapit kay Xester. “Hey, Xester.”
Nginisian ako ni Ailyn. “Ang gwapo talaga ng kaibigan mo, baks. Ilapit mo na ako,” bulong niya sabay hagikgik.
Tinawanan ko lang siya. Inasar siya ni Hershey na kanina pa raw bukambibig ni Ailyn si Xester. Kasama kasi siya sa sumalubong kanina.
We sat down with Xester still eating his food habang kausap na ni Maries. Bagay talaga sa PR Team itong si Maries. She’s good in communicating. Same rin naman kay Xester na mukhang nakapalagayan na ng loob ang mga kaibigan ko. He even talked to Ailyn. Hinampas-hampas pa ng bruha ang kamay sa binti ko na nasa ilalim ng table.
Nag-kwentuhan lang kami hanggang sa dumating ang mga kasama namin pasado alas-onse na. Karamihan ay ang mga babae. Naiwan pa raw ang boys kasi nag-iinuman.
Pinagkaguluhan nila si Xester na panay lang ang ngiti. Hinanap naman ng mga mata ko si Mckenzie. Maries probably saw what I was doing kaya nag-lean siya at binulungan ako na hindi raw nila kasama si Mckenzie sa trek. Nagpaiwan daw dito.
So, kanina pa siya narito? Bakit hindi ko nakita? Ang sad naman. Ayaw pa rin ba niya makipag-socialize? Ang tahimik kasi na talaga niya. Minsan lang ngumiti, hindi pa abot sa mata. He really loved Sophia that much?
Malamang, Weya. Pakakasalan ba kung hindi?
I suddenly felt the urge to walk my mind out of my imagination. Naglakad ako palabas ng bungalow. Tinuro ko lang kay Xester na sandalling tumingin sa akin ang dagat. He just nodded.
I wasn’t a good swimmer. I didn’t like water that much, but I felt like I needed the sea’s comfort. Naglakad ako sa may dalampasigan. Madilim ang paligid but my eyes could still see the silent waves making their way to the shore. Malamig ang paligid. Kaya ang sarap sa pakiramdam.
“It’s almost midnight. Why are you still here?”
I almost jumped out of shock when out nowhere ay may nagsalita. I looked at my monitor. My heart’s fine. Napalingon tuloy ako, It’s Mckenzie!
Hindi agad ako nakapagsalita. My hand was at my chest at nakita ko na napadako ang tingin niya roon.
“You okay?”
Saka lang ako nagpakawala ng hangin. “O-okay lang.”
Nilagpasan niya akong maglakad. Mabagal lang kaya medyo sinabayan ko siya.
“Bakit ka rin naglalakad?” Tanong ko sa mahinang tinig. I was just looking at his back.
Hindi siya nagsalita. Napabuntong-hininga ako. “Ang ganda pala rito kapag gabi, ano? Ang refreshing sa pakiramdam. Parang tinatangay ng alon iyong problema mo kapag tumitingin ka sa kanila.”
I thought a conversation would lighten up the atmosphere between us.
Hindi pa rin siya nagsalita. I didn’t know where he’s looking but I really felt his sadness. Na-sa-sad ako para sa kaniya.
“Thank you nga pala kanina, huh. Hindi ako nakapagpasalamat. Maraming beses mo na akong tinulungan. Ewan ko ba kasi sa puso ko, laging nag-re-react sa mga bagay-bagay,” bahagya akong natawa.
We just continued walking and I just talked. Alam kong naririnig niya ako. Hindi nga lang siya nagre-react.
“I heard from people around you of what had happened to your fiancée. I’m sorry if magsasalita ako, a. Kasi ang lungkot-lungkot ng pakiramdam ko sa ‘yo. Hindi ko alam bakit. But kung ano man ang nararamdaman mo ngayon. valid iyan. I had a friend who happened to experience the same thing years ago. He became a dead man. Pero dahil nasa tabi niya kami all throughout his moving on process, unti-unti nagkaroon siya ng buhay. Sana makapag-open up ka sa pinaka-close mong kaibigan or kaya sa parents mo. Para kahit paano maibsan ang nararamdaman mong sakit. Mahirap talaga but time heals everything, you know? Despite how long it takes, it heals everything.”
Ilang minuto pa siguro akong nagsasalita pero wala pa rin siyang reaksyon. Tumigil na ako sa pagsunod sa kaniya. Croix’s probably right. He’s a dead man. O kaya naman Tin Man. Wala ng emosyon. Kasama siguro ni Sophia ang puso niya. At kailanman ay hindi na mababalik. Parang kay Xester lang. But Xester knew how to socialize despite the tragedy and trauma he had experienced. That’s another story to tell. I wasn’t gonna share it anyway. Kasi kahit naman ikwento ko kay Mckenzie, no reaction. Pareho lang sila. But Xester realized that there’s more to life than mop about his loss. Mckenzie would never understand that yet. Sariwa pa ang sugat.
I didn’t know but I really felt so heavyhearted with Mckenzie’s life.
I sighed again and just watched him leave footprints on the sand. Hindi ko na siya sinundan maglakad. Baka kailangan niya na mapag-isa. Hindi naman ako manhid para hindi maramdaman na ayaw makipag-usap ng tao. Ayoko lang kasi na binabagabag konsensya ko.
I decided to return sa bahay. Masyado na palang malayo ang narating ng lakad ko. Hahayaan ko na ang si Mckenzie. Kaya naman na niya ang sarili niya.
Another month passed, buwanang pulong ng lahat ng maytungkulin sa Distrito. Pumunta kami. At dahil masyado pang maaga ay nagkape muna ang mga kasama ko. Hindi na ako sumama at naghintay na lang sa labas. Nakaupo ako sa monoblock na nakita ko at tumingin-tingin lang sa paligid. Parami na ang mga maytungkulin. Nginingitian ko kapag kakilala ko.
Ilang sandali pa ay nakita ko si Ka Judy. Binati niya ako at hinanap ang Tita Yada. Sinabi ko na nahuli pa sila kasi nasa extra practice pa. Nag-stay pa si Ka Judy para makakwentuhan ko hanggang sa dumating siya. Tipid na nginitian ako ni Mckenzie na humalik sa pisngi ng mama niya. Nag-stay na rin siya sa tabi ng mama niya. Napangiti na lang ko. Sapat na talaga sa akin na makita siya. Parang okay na. Kuntento na ako.
Ka Judy talked to me all throughout. Sumasali rin si Mckenzie kapag nitatanong ng mama niya. Napapangiti ako kasi parang napipilitan lang siya. Nang hindi siya nakatiis ay tinignan na niya ng masama ang mama niya. Natawa ako. Napatingin siya sa akin habang nakakunot ang noo. I just smiled at him at binalik ang atensyon kay Ka Judy.
Sinusupil ko pa rin ang ngiti ko kapag naaalala iyong masamang tingin niya sa mama niya. Siguro naiinis na siya. Na-miss ko bigla iyong Mckenzie na kilala ko noong high school. Parang nakikita ko siya sa mga emosyong nagadaraan sa mga mata niya pero bigla naman ay bumabalik sa pagiging dead man.
“You do not have your companions today?”
Napatingin ako sa kaniya na umupo sa pwestong inalisan ng mama niya. He’s just looking at the ajar door kung saan labas-pasok ang mangilan-ngilang kapatid.
“Meron. Nasa labas lang sila.” Tinuro ko ang kainan sa labas.
Dead air.
Hindi na siya nag-react. Tinikom ko na ang bibig ko. I didn’t initiate a talk between us after that. Hindi ko rin naman kasi alam kung anong sasabihin ko. Mabuti na lang at bumalik ang Ka Judy at inaya na ako na pumasok sa loob. Sumama na ako kaysa naman magtuloy-tuloy ang awkward atmosphere sa pagitan namin. Though ako lang naman ang feeling awkward.
Hindi ko alam if mayroon bang string sa pagitan naming dalawa kasi lagi kaming nagkikita. Katulad ngayon. Nakasama ako sa outing ng pamilya nila dahil niyaya ni Ka Judy ang Tita Yada sa outing. Nasama na rin ako kasi sumama sina Croix at Xester.
“’Ligo na tayo,” yaya ni Croix.
“Later. Let’s eat first.” Hinatak ako ni Xester palapit kina Tita Yada na naghahanda na ng food.
I saw Mckenzie who nodded at me nang makitang nakatingin ako sa kaniya. I smiled bago nagpahatak kay Xester palapit sa table.
“Croix, mamaya ka na maligo. Kumain muna tayo!” Sigaw ni Tita Yada.
“Nasaan na ang kapatid mo, Mc?” Tanong ng Ka Judy.
Was this fate? Destiny? To see him brought happiness and sadness at the same time. Ewan ko ba. I could really feel his sadness. Iyong emotions niya, nararamdaman ko. Basta nakikita ko siya, I knew if masaya siya o malungkot na naman. He’s stoic and didn’t show emotions but I felt him.
“You’re alone. Again.”
Nilingon ko siya na nakatingin na sa kawalan. Parang de javu. Last time lang ay ganito rin ang tagpo namin sa dalampasigan. Kaibahan lang ay pahapon pa lamang ngayon.
I just smiled at him. I was afraid to open a conversation or answer his statement. Ayoko kasing makaramdam sa boses niya ng lungkot. Feeling ko kasi decided na siyang maging malungkot. Ewan ko ba. Hindi ko naman ipipilit ang sarili ko sa mga taonga yaw naman mag-open up or makisalamuha sa akin. I knew my limites. And I guessed one of those was this distant emotion.
“I heard from mama that you were hospitalized again. Laging nangyayari?”
Napaawang ang labi ko. He knew? Just fortnight ago, nasa hospital na naman ako. My heart was acting up. The doctors just told me to be careful kasi parang something’ wrong with my heart again. But he knew?
I closed my mouth and silently cleared my throat. “Oo, e. Ewan ko ba. Feeling ko nag-re-react na iyong puso sa katawan ko.”
“It’s rare but it happens. One of my friends who underwent the same transplant tended to be in the hospital more often than expected. He’s okay now though. It just took him time before his body accepted his new heart. It will go the same with you.”
My heart melted. Bakit feeling ko he’s giving me assurance?
Ang assuming, Weya? Hindi kayo close kung hindi mo natatandaan?
Hindi ako nagsalita. Nginitian ko lang siya though I knew hindi niya kita kasi nakatingin na siya sa dagat. He’s really gwapo. Haist.
“My fiancée died last year. I don’t know how much you heard but she died so suddenly before our wedding. It’s tragic. I wasn’t there. She’s all alone. Cold and helpless.”
My mouth once again parted. Napatingala ako sa kaniya na nanlalaki ang mga mata. Was he… Was he really telling me the accident?
“It was more than a year ago. We went to Seattle to meet her relatives and to personally give our wedding invitation. Everything felt good and okay. Until that day she went to pick up the dress her cousin bought. I couldn’t go with her because I could not leave her doting grandmother who was talking to me. She told me she’d go and that it would only take half an hour and I’d hear from her. She wasn’t wrong. She lived up with her promise. Through a phone call telling me she died on the spot during a collision.”
Nahigit ko ang hininga. Tears started trickling down my face. I couldn’t move. Nakatingin lang ako sa kaniya habang panay ang tulo ng luha. Hindi ko alam kung bakit ako umiiyak.
“You told me to have someone share my worries and pain. I was thinking hard whom I could do it. My mama’s old and surely couldn’t carry my burden. My friends were all busy. They can spare time for me but I don’t have a heart to get even a minute because they might feel my sadness.”
He took a deep breath. He closed his eyes and opened them again looking faraway.
“My heart aches every day. My heart stops loving when she left me behind. I couldn’t blame her because it was so sudden. I just can’t and will forever be haunted by her cold and lifeless body.”
Huminga ako nang malalim habang pinagmamasdan siya. My heart was not reacting. Parang nararamdaman nito ang bigat ng kwento ni Mckenzie. He’s telling me about his girlfriend. He’s showing emotions.
“I longed for her smile, her warm hand. Her everything. But I know everything’s just a dream. Hindi ko na siya makikita kahit kailan. Tanggap ko naman na wala na siya pero hindi mawawala ang sakit tuwing naaalala ko siya. Alam mo iyong pakiramdam na okay na ang lahat pero sa isang iglap biglang nawala? Tears would never be enough to suffice the emotion I am feeling up until now.”
Panay na ang tulo ng luha ko habang para akong estatwa na nakatayo sa tabi niya. My heart constricted nang makita ko ang pagtulo ng luha sa mata niya. Ilang sandali na namayani ang katahimikan hanggang sa muli siyang magsalita.
“I’m sorry, Sachi. I didn’t mean to tell you what I am thinking. We’re not close. I know. But for some reasons, I felt comfortable with you around. I hope you don’t take this as an offense.”
Napatungo ako at tumingin sa kalawakan ng dagat. Dahan-dahan kong pinunasan ang pisngi. Hindi ako makapagsalita. May bikig sa lalamunan na pumipigil sa akin na tugunan ang kaniyang mga sinabi. I didn’t know how to react.
“I also hate breaking your own heart. I knew you like me but I am dead inside. My heart has been buried six feet under the ground. I cannot like you back. So, before I break yours, let me tell it to you directly. I am sorry.”
My tears stopped. And so my heart.