Haywire

“Sssh,” she says.
And we all become quiet.
“Tick-tock,” the clock says.
And some start to whisper.
Then becomes stronger and louder.
When her head slowly snaps on our end
I mouth, “Sorry!”
She glares.
I nudge a friend to urge another
So that she leaves our peaceful laughter.
But the noise gets on her nerve.
She stands.
We stop.
She walks.
We stand.
Her eyes daring a stance
Of someone who cares not.
Her behind holds something
That makes them blanched and sweating.
We run.
To a circle round.
Until she stops.
And waits when we all still.
When she throws a Knight’s little friend
And it strikes her beating fiend.

Non Compos Mentis

It was raining cats and dogs,
When all of a sudden
She appeared out of nowhere.
She traipsed so smooth like a wind
Never leaving her footprint.
My eyes went wide.
“You…”
The only word I could utter
Before my eyes closed forever.

Moonstruck

One day, she knocks my door.
I open without hesitation.
Her facade shows something’s off
So, I ask what’s wrong.
She smiles, one that doesn’t reach her eyes.
So, I ask what has happened.
She laughs, one that is dry.
So, I ask if she is okay.
She steps inside my door
And covers the knob with her trembling hold.
I ask what is wrong.
I am answered with a thrusting sword.

Vintage

She wears naught but a fraught smile.
Her torrid long dress makes a mile.
She leisurely paces near my site
With her slender body covering my sight
Of what’s behind her aesthetic plight.
There she goes, a step from being mine
When she lets her right deep near my dime.
I stifle the pang of my travail
When the light gives shines to what she hails.
Her shining eyes mirrors my crimson life
When she thrusts that glaring pointed light..

Insights, It’s More Fun in the Philippines ‘Jeepney Version’

One of the most wonderful things I get to enjoy living in the Philippines (I have no comparisons by the way) is the ride in a Public Utility Jeepney. I get to see how people interact with each other despite background differences. There is neither rich nor poor upbringing when I am talking to people. The concocted scents of the early morning market make their way into my nose. Sometimes they even slapped me hard in the face. But, still the talk and the little smiles still show.

It is more fun when I get to see elders in the jeep. They talk aloud, laugh without inhibitions, and even scold the driver if he is too slow or too fast in driving. I get to see how emotions play like a movie in their bare wrinkled yet calm face. They hold the most comfortable smile one can get. Years of hardwork and experiences can be seen with the way they talk, smile, and laugh.

Also, I get to feel the rollercoaster emotion when I am riding a jeep. If I am about to be late, the drive seems so slow. There are times that the driver will still stop to take a gas in a station. The perspiration and anxiety of being late are already clouding my head. But I cannot do anything. Because everyone seems so at ease waiting for the tank to be full.

Sometimes, I get to feel that I am about to reach my final destination because the driver probably thinks he is a car racer. There are times when I will just close my eyes and tightly hold the handle because it feels like I am about to be thrown out. Even in the curve lines, the driver chooses nothing but do everything just to overtake the preceeding vehicle.

The terms ‘Para po’, ‘Bayad po,” and more are endearing to hear. I get to be a ‘konduktor’ of the jeep if I sit at the back of the driver. So, sometimes people sit near the exit and all incoming passengers have no other choice but to walk and be the ‘alay’ of the fare.

Moreso, I will get to experience the ‘isa na lang lalarga na’ moment when the barker at the terminal will let me sit inside even though the jeep is already full. I get to have no choice but to let one side of my butt sit in because I already step up.

There will also be time when I get to be the only one passenger left and the feeling of being transferred to another jeep is embracing me so bad I have no other choice but take a selfie and post about it.

If I am also lucky enough, I might get to see my crush or a handsome man or probably a gorgeous woman gracing the seats of the jeep. It feels so real when that person sits right in front of me or probably a seat apart from me because I have the chance to get his fare – meaning, to touch his hand. Uh, the feels!

Now it comes to end. People tell it is better to commute with a private vehicle for it gets me faster than usual to my destination. I would like to agree. But the moment, the experience, and the exposure to people in the jeepney make life more interesting and thrilling.

Exposé

“Why me?” I ask out aloud.
I look at the side and see they are on my tail.
“I didn’t do anything!”
My tears keep on streaming like a river.
“Why is it always me?”
I can hear the distinct voices keeping me awake at night.
“Why me!”
And they are sonorous that one hand covers my ear.
“Stop!”
They are on me, always on me.
My heart beats so fast.
I am almost blinded by lights.
I see nothing but rays of light
Emanating from something I couldn’t deem.
All of a sudden, in a swift moment,
I find myself engulf by darkness.
And I wake up startled.

SS – Walking in the Wind

“Thank you!” I bowed to the cashier and entered the station. I was stoked because this was my first time trying this longest train ride in the world.

“Excuse me,” I said in between the line. Gusto ko sa unahan mag-abang para makita ko ang kabuuan ng train.

I looked around and saw swarm of people who were eager to ride the train. Like me, most were tourists.

Hindi ko mapigilan ang ngiti nang sa wakas ay makapasok na ako sa loob ng red-white train. There were staffs na nagtuturo kung saan ang couch na pwesto namin. My ticket said its in Excellence class so I was guided by the concierge to the middle part of the train. I thought it was a couch style na magkakakitaan ang lahat. I got a cabin with a door. It was a two-seater cabin na harapan. Napatingin ako sa ticket na hawak at napanguso. Akala ko ako lang sa cabin. But, anyways. Okay na rin as long as makikita ko ang panoramic view ng Swiss Alps.

“Thank you,” I said before coming inside. Tinanguan lang ako ng concierge.

I sat and looked at the window glass. One of my dream destinations was Switzerland. Matagal ko ng naririnig ang tungkol sa panoramic view ng train na ito. Mabuti na lang pala talaga at inayos ko ang thesis ko. Kung hindi, hindi sana ako makapupunta rito ngayon.

I got to speak in a colloquium hosted by Switzerland International School for Graduate Students all over the world. Mapalad ako na out of thousand applicants ay ang papel ko ang nakuha. One of the benefits was this eight-hour long train ride sa The Glacier Express. I would experience the beauty of Switzerland.

Napatingin ako nang bumukas ang pinto. I saw the concierge na nag-guide sa akin kanina na mukhang guide rin ng magiging kasama ko rito. Napakunot ang noo ko nang mapansin na lalaki ang papasok sa cabin.

Eh?

“Thank you.” Umupo na iyong lalaki na naka-sunglass and mask. He’s all black!

“My pleasure, Sir,” sabi ng concierge. He both looked at us. “Should there be anything you need assistance, just ring the bell.”

I smiled. Hindi ko alam kung gumanti ba ng ngiti iyong magiging kasama ko sa byahe. Artista ba siya at tagong-tago ang mukha?
Well, wala naman akong pake kung artista man siya or sinoman. I was here because I needed to experience the ride. Nothing more, nothing less. So, okay lang naman siguro na hindi ko siya kausapin? I had trouble opening conversations. Okay naman siguro. It was not necessary. We did not know each other.

So, bakit pinagsasama sa isang cabin ang hindi naman same nag-book ng ride? Sana in-assess ito ng train staff. Sometimes, uncomfortable ang feeling kapag hindi mo kilala ang kasama sa mga ride. But, I could manage. Okay na rin. Hindi naman siya mukhang masama. Hoodlum lang siguro because of his outfit.

I stifled my laughter. Baka isipin niya baliw ako. I just gazed outside. Hindi pa umaandar ang train pero ang ganda na ng nakikita sa labas. It was cold. Winter na. Mostly, nasusuotan ng puting yelo ang paligid. Still breathtaking though.

Napasulyap ako sa lalaki nang magtanggal siya ng mask at sunglasses. Iniwas ko ang tingin nang feeling ko titingin din siya sa akin. It was… awkward pala.

“Hi.”

Muli akong napatingin sa kaniya. This time, direkta ang tingin ko sa mata niya. Napaawang ang labi ko nang mapagmasdan ang maganda niyang mukha.

“Oh.” I covered my mouth. Artista nga!

He smiled. “I hope you don’t mind being with me for the duration of the ride. I had no other option for all the cabins and couches were occupied.”

He’s… Goodness gracious!

I was speechless for a moment. I was just looking at him. Ganito pala ang pakiramdam ng literal na speechless. Iyong wala kang masabi kasi nablangko ang isip mo for words to utter. I was just with a superstar! My golly!
I was snapped out of my speechlessness when he laughed. He looked at me, amusement in his eyes.

“You okay?”

Napaawang ang labi ko. Bigla kong itiniklop kasi dinagsa ako ng hiya. He had witnessed my embarrassing moment!

“Uhm, y-yeah. I’m… I’m… O-okay?” I reprimanded myself when I stuttered. Goodness!

“Please be my guest. Nevermind my presence. I am sorry if I make you uncomfortable.”

Tumikhim ako para alisin ang hiya. Gwapo siya, oo, at bawal kiligin habang kasama siya kasi baka mapaalis ako ng wala sa oras dito sa cabin kapag nag-create ako ng scenario.

“Oh. No. You don’t make me uncomfortable. I was just… speechless. Never in my life I imagined seeing you in person. Don’t mind me, please.”

“You knew me then?” He asked habang ipinapasok niya ang sunglasses at mask sa dalang backpack. He’s a tourist kaya? Or nasa trabaho siya?

“Of course. Who wouldn’t?” I smiled. “I have watched most of your dramas. Since today’s my lucky day, can I appreciate your acting power? You are really good. My friend is a fan.”

“Oh. Thank you.”

Shocks. Ang gwapo lalo na kapag ngumingiti. Kikiligin nang bongga ang kaibigan ko once malaman niya na nakasama ko sa ride ang crush na crush niya. Grabe. Sobrang gwapo. Ang kinis ng mukha na para na akong nananalamin. Totoo pala talaga iyong mukha na nakikita ko sa screen.

Hindi na ako nagsalita at ganoon din naman siya na na-busy na sa cellphone. Iniwas ko na ang tingin sa kaniya kasi baka maging uncomfortable siya. Ang awkward naman kapag nagkaganoon. Besides, it was rare na makisama ang isang sikat na tulad niya sa cabin lalo na at mag-isa lang siya. Gusto ko sanang magpa-autograph and kunan siya ng larawan pero huwag na lang. I respected his privacy.

I focused my gaze outside lalo na noong umandar na ang train. My mind screamed out loud because finally after nine and twenty years of my life, I got to experience this. It was thrilling to see the sceneries outside.

I got my phone and turned on the video. I was mindful na hindi matutok sa kasama ko sa cabin ang camera. After taking a short video and photos for the first ten minutes of the ride, I sent them to my friend via Messenger.

To BB Quo
Look at the sceneries, bakla. Sobrang ganda! Wish you were here! Balik tayo once free! 💙💙💙

Napaangat ang tingin ko nang may kumatok ng tatlong beses sa pinto at dahan-dahan iyong bumukas.

“Good morning, Madam and Sir. Would you like anything to drink and eat?”

Tumayo ako para tignan ang cart. All food were unfamiliar to me. Hindi ako makapamili so kung ano na lang iyong sa tingin ko makakain ko ang kinuha ko. Foreigners loves their food raw. Bakit kaya? Sa Pinas, niluluto lagi, e.

Sinulyapan ko si Mr. Actor. He’s busy with his phone. Busog naman siguro siya? Pero bakit gutumin siya? So, in-order-an ko na lang din siya. Tutal naman may allowance akong nakuha sa colloquium, so sulitin na natin.

“Thank you,” ani ko at umupo na after masarado ang pinto.

Inilapag ko sa gitna ang food na para sa kaniya. I dared not disturb him. Kainin na lang niya if want niya.

“Kain tayo,” mahina kong sabi but I realized na hindi nga pala siya Pinoy. I just silently laughed at my silly antics.

I took my phone na nilapag ko sa table kanina. May reply agad ang bakla kong kaibigan.

From: BB Quo
Ang ganda, bakla! Damihan mo ng kuha, bruha. Pasalubungan mo na rin ako ng afam, please lang.

Hindi ko pa siya nare-reply-an nang tumawag siya bigla. Hindi makapaghintay? I answered his call.

“Buang, i-video mo. Bakit mo in-audio? Video call ‘to, hello?”

Natawa ako nang iyon agad ang binungad niya sa akin. Napatingin ako sa phone. Audio call nga ang pagsagot ko.

“Oo na. Maghintay ka. Mag-earphones muna ako.”

Inilapag ko ulit ang phone sa table at nagkalkal sa dala kong knapsack ng earphone.

“Bilisan mo. Na-i-stress ako. I need to vent out!”

“Yeah, yeah.” Ikinabit ko ang earphone at saka in-on ang video call. I made sure na hindi makikita si Mr. Actor.

“O, ayan. Kita mo na ang kagandahan ko?”
Katakot-takot na irap ang ibinigay niya sa akin. Natawa ako lalo.

“I need the scenery! Hindi iyang mukha mo.”

“Galit na galit iyan?”

Napakunot ang noo niya. “Bakit parang pinahihinaan mo boses mo?”

Napatingin ako kay Mr. Actor. “May kasama kasi akong iba rito. Hindi naman ako gaya mo na eskandalosa?”

“Huh!” Napahawak siya sa dibdib na mukhang nasaktan. “Are you telling me I… I… How dare you, Cassiopeia Andromeda Alfaro Gonzales!”

Hindi ko napigilan ang malakas na tawa nang banggitin niya ang buo kong pangalan. He looked so comical! By the way, he belonged to the third sex.

“O, look. Iyan na iyang hinihintay mong scenery.” I switch the camera para makita niya ang labas. I was in awe while looking outside. Napaka-majestic talaga. How I wished I was living here.

“Wow. Europe indeed holds the most majestic places in Earth. Diyan na lang kaya tayo tira, bakla. Tutal hindi ka naman mag-aasawa, e ‘di samahan mo ako na makahanap ng afam para ampunin na lang kita.”

“Ay. Kapal ng face, Sirius Miguelito Mandapat Mendoza? Ako pa hahanap sa iyo? Akala ko ba may nakita ka na riyan?”

Natawa na naman ako nang marinig ko na parang nasusuka siya. “How dare you say my name, Peia! It’s Siri! Gosh. How many times should I tell you what to call me? Huh? O sasabunutan kitang bruha ka pagkauwi mo!”

“Huwag magalit, Siri. Kalma. Ang blood pressure mo tumataas. Maaga kang ma-de-deads.”

“Hayuf ka, girl.”

Napailing na lang ako at tinawanan siya. Hindi ko alam kung bakit naging kaibigan ko ito. Probably because childhood friend na kami. Kita niya ang hirap na dinanas ko sa buhay. Same rin naman ako na nasubaybayan ko ang paglabas niya sa closet at kung paano siya trinato ng sariling pamilya. Naging magkaklase mula grade school hanggang college kaya siya na talaga ang maituturing kong close family. I had my relatives around pero they never welcomed me since my parents’ demise. I had learned how to live alone. With Siri around, life became colorful.

“Excuse me?”

Napalingon ako kay Mr. Actor nang magsalita siya.

“Hoy. Bakit may lalaki? Afam ba iyan?” Sabi ni Siri.

“Uh, yes po?” I responded though nag-stutter na naman ako.

“Sorry to disturb you. Just wanna know if you drink champagne? There’s a bottle here that I am planning to open. Do you mind?”

“Hoy! My! Ang expensive ng voses, baklaaa! Bakit parang ka-boses ni Seo Woo-yaaah iyan?”

I did not answer my friend’s query. “Uh, sure.”

“Anong sure? Umiinom ka ba ng alak, bakla ka?” Kontra na naman ni Siri.

“Okay.”

“Uh, there’s a food here, too.” Itinuro ko iyong binili ko kanina. “You were busy a while back so I just ordered something. I hope you don’t mind.”

He looked at the meal and smiled. “Thank you. I am quite famished now. I’ll return the favor.”

“No worries.”

“Oh, my God. You are with a man. Peia! How dare you? You betrayed me. You are telliing me you are alone yet you’re with a man with an expensive and oooover gorgeous voice! Oh, my God!”

I switched the camera back to my face and saw my friend’s contorted face. Nakataas na ang kilay niya sa akin. I winked at him. He would surely drool once he knew who I was with. I was about to make stories pa to him nang tawagin siya ng head niya.

“Sige na. I’ll call na lang maya. I’ll enjoy myself muna. Ikaw, enjoy your stress. Bye.”

“Hayuf ka talaga. Hintayin mo ganti ng api. Magpakuha ka ng larawan sa afam na iyan. Ka-boses talaga ni Seo Woo-yaaaaah.”

I ended the call na and returned eating. I saw Mr. Actor eating the food I ordered. Ooh. He’s not picky!

“Are you a Filipino?”

Napaangat ang tingin ko sa kaniya nang magsalita siya.

“Huh?”

“Sorry. I don’t mean to eavesdrop.”

“Uh, it’s okay.”

“I heard you speaking in Tagalog.”

Namilog ang mga bibig ko. “Oh. You know Tagalog?”

“I understand a bit. I studied in the Philippines when I was a kid.”

“Oooh. Yeah, I know. My friend told me you understand Tagalog nga pala.”

“Your friend? The one you were talking to?”

“Uh, yes. He’s a fanatic. He’s been following your dramas and gigs since you were an idol.”

“He?” He looked confused for a moment. But then, something suddenly dawned on him, making him nod in understanding.

I chuckled. “He belongs to my gender.”

“I see. Kindly say my gratitude.”

“Oh. He’d gladly accept that.”

“So, you were a tourist, too?”

“Yeah. I just attended a colloquium and fortunately got an excellence class ticket so I boarded this train. What about you? I heard you are filming a drama. Is it here?”

“You heard?”

I nodded. “I have a friend who is head over heels you. He basically knows everything that there is in the internet. He’s always updated. And he tells me everything. So, I know bits.” Hindi ko alam kung matutuwa ako kay Siri kasi talagang kilalang-kilala na niya itong si Mr. Actor. Ako na hindi naman interesado ay napipiliting makinig.

“Aah. Well, we’re done filming. I got this day as my off.” He sipped on his wine. He looked like he was a model who just got out of the cover magazine.

“Aren’t you afraid of being notice?” He’s like super sikat! Lahat ng ginawa niyang drama ay sikat talaga.

“I am. But I am in Switzerland. Few knew me. So, I tried my luck.”

“Oh.”

“So, you attended a colloquium? For what?” He then asked.

Oooh. He’s curious.

“I got lucky to have my thesis passed the screening for International Colloquium.”

“What is your thesis about?”

“Uh, Dreams and Nightmares in a Magical Realism World of Jude Deveraux’ A Knight in Shining Armor.”

“Lord Nicholas Stafford and Dougless Montgomery?”

I was taken a back for a moment nang banggitin niya ang pangalan ng mga main character sa libro na binanggit ko.

“Have you read that?”

“Yeah. It’s good. It is one of my favorite books. I wonder if magic really exists? I’m curious. Is it possible to read your thesis online? I want to dig deeper into the story. I just knew the facade but the theories involve in analyzing the story are piquing my interest.”

I was in awe. Siri told me na genius daw itong si Mr. Actor. He had Master’s Degrees in Theater and Contemporary Literature. Hindi niya ako fan as an actor but I liked him because of his educational achievement.

“I have my copy. I can give you one once I return in my country. I’ll let my friend mail it to your agency if you want.” Wow. I would have my first reader.

“I want, yeah,” tango niya. He looked at me again. “Don’t you want something in return? Like autograph?”

I smiled. “If I were Siri, my friend, I would get one. But I am not. And I respect your privacy so, probably next time.”

“You are not a fan then?” He smoothly asked. His fingers were playing the tip of the glass.

Bahagya akong umiling. “Not to offend you but I’m not. I’m a casual viewer. I don’t have time fangirling so I just let Siri do all the fangirling things.”

“Wow. This will be my first time meeting someone who is not a fan,” amusement was playing in his eyes when he said this.

“Well,” I shrugged and finished the food. Not bad, huh. Masarap pala itong halo-halong gulay. Iyong parang Diningding na walang sabaw. Salad?

“It’s nice meeting you, Ma’am,” he bowed and extended his hand. “My name’s Seo Woo Yoon. You are?”

Napalaki ang ngiti when I accepted his handshake “My pleasure meeting you, too, Mr. Yoon. I am Cassiopeia Andromeda Gonzales. You can just call me Peia.”

With that shakehand, I felt his warmth. He was smiling ear to ear and I could not help but grin.

SS – TRUTH SHARED

Naalimpungatan ako. Wala sa sarili na tumayo ako sa pagkakahiga. Nauuhaw ako. Hay naku naman. Eto problema ko simula nung maaksidente ako sa Pampanga. Basta na lang ako nagigising kahit mahimbing na ang tulog ko. Tapos ngayon na wala pang dalawang oras ang tulog ko ay nauuhaw ako. Bwiset na tubig yan.

Tinignan ko ang oras sa relo. Alas kwatro y medya pa lang. Tulog na tulog na yung dalawang kasama ko. Binuksan ko ang ilaw at tinignan sila. Grabe. Ngayon ko na lang ulit sila nakasama. Ngayon lang ulit kami nakumpleto.

Si Lia kasi busy sa buhay nya. Nanggigigil nga ako sa kanya dahil hindi namin sya ma-reach. Bwiset talaga. Yun pala nasa Seattle lang sya.

Tinitigan ko lang sila. Tsinek ko Si Rhea. Nakita ko ang pagbaba at pag-angat ng balikat nya tanda ng paghinga. Napatingin naman ako kay Lia na nakatagilid lang at nakaharap kay Rhea. Hindi gumagalaw ang balikat nya.

Tumayo ako para lumapit sa pwesto nya. Itinapat ko ang kamay ko sa bibig nya at ganoon na lang ang panggigilalas ko nang wala akong maramdamang hangin. Agad ko syang itinihaya. Pinakiramdaman ko ang dibdib nya. Hindi sya humihinga. Binalot ng kaba ang puso ko. Hindi humihinga si Lia.

Niyugyog ko sya. “Lia! Lia! Gumising ka. Oh my God! Hindi ka humihinga! Lia! Lia!” Tumili ako nang tumili para magising sya. Nagising si Rhea na nakatingin lang ng una. Pero nang maintindihan nya ang ginagawa ko ay nagtanong na sya.

“Gisingin mo si Lia. Hindi sya humihinga!” Binalingan ko ang kaibigan ko na wala man lang reaksyon ang katawan. Itinapat ko muli ang kamay ko sa bibig nya. Walang hangin.

“Doktor. Kailangan ko ng doktor!” Lumabas ako ng kwarto at pinuntahan si Alexis na nasa kwarto nya. Doktor sya. May alam sya sa ganoon kaya kinalampag ko ang room nya.

“Alex! Alex! Open this fucking door!” Hindi ko alam kung ilang segundo ang hinintay ko bago bumukas ang pinto. Pupungas-pungas sya na hinarap ako. Rinig ko ang pagbukas ng ilang pinto at may mga lumabas para alamin kung anong nangyayari.

“Why? What hap-why are you fucking crying, Laisa?” Agad na hinawakan nya ako sa balikat.

“Anong nangyayari?”

“Ano ba yan?”

“Laisa, ano yan?”

“What happened, Laisa?” Napatingin ako nang magtanong si Dylan Gonzales. Katabi lang sya ng room ni Alex.

Hindi ko alam pero sa kanya ako humarap. Feeling ko kasi may something sa kanilang dalawa ni Lia. I saw them last night!

“Si Lia, hindi sya humihinga!” Tuloy-tuloy ang luha ko. Ramdam ko ang mahigpit na paghawak ni Alex sa kamay ko.

“What!” Magkapanabay na sigaw nila ni Dylan.

“Shit!” Agad pumasok sa kwarto nya si Dylan. Tinanong naman ako ni Jake na nakalapit na sa akin.

“Anong nangyari kay Aelia?”

“She’s not breathing,” si Dylan na ang sumagot na nakalabas na sa kwarto nya at tumakbo sa may kwarto namin. May hawak syang kung ano. Dali-dali naman kaming sumunod sa kanya. Si Jake ay mabilis na nakasunod sa kanya. Naabutan namin si Rhea na ginigising si Lia. Puno ng luha ang mata ng mga kaibigan ko.

“Fucking shit, Dylan. Hindi nga sya humihinga!” Sabi ni Jake na nakatingin kay Dylan na may pag-aalala sa mukha. Nag-excuse si Dylan kay Rhea na umiiyak. Agad naman syang umalis sa tabi ni Lia.

Dumami ang tao sa kwarto namin. Mukhang nagising ko ang mga kaklase namin. Kasalanan ni Lia. Bakit kasi hindi sya humihinga? Anong nangyayari? May sakit ba sya? Bakit hindi namin alam? Oh my God!

“Dylan, do you know what are you doing?” Tanong ni Alex na lumapit kina Lia. Ikinakabit na ni Dylan ang oxygen mask kay Lia. Alalang-alala ang mukha nya.

“Yes, Alex. He knows,” si Jake ang sumagot.

“It’s sleep apnea,” sabi ni Alex na sinisipat si Lia. Wala pa rin syang reaksyon. Dylan held her hand at agad na hinawakan ang oxygen at dahan-dahang pinipisil. Tumingin ako kay Alex. “Kung hindi sya naagapan baka… Baka…”

“Hold it, Lex,” saway ni Jake.

“C’mon, Lia. Why did you forget your breathing again?” Napatigil ako sa pag-iyak. Yung luha ko biglang na-freeze. Again? Does he really know Lia?

“Laisa,” tawag ni Rhea na iyak nang iyak.

Yumakap sya sa akin. Kahit naman ako naiiyak. May sakit ba si Aelia? Hindi naman sya nagku-kuwento, e.

Ilang sandali kaming ganoon. Panay ang pisil ni Dylan sa parang bilog na nakalagay sa oxygen mask. Nagkaroon na ng usapan yung mga kaklase naming nagising ko kanina. Maya-maya, umangat na ang dibdib ni Aelia. Napahinga nang maluwag si Dylan at Jake. Lalo naman na kami ni Rhea. Kumalas ako sa yakap n Rhea at pinalabas ang mga kaklase namin na nakitsismis. Naiwan na lang kami nina Rhea, Alex, Jake, at Dylan.

Nakatitig lang si Dylan kay Lia hanggang maging stable ang paghinga ng kaibigan namin.

Lumapit na si Alex na may dalang stethoscope at tsinek Si Lia. Tumingin sya kay Dylan na nanatiling tahimik. “Normal. She’s stable.”

“Thank God,” bulong namin Ni Rhea. Tumigil na sya sa pag-iyak. Ako naman ay inayos na ang sarili. Lumapit si Jake kay Dylan na nanatiling nakatingin kay Lia.

“Dylan, she’s okay. Let’s go?”

“I can’t. She might stop breathing again.”

“We’ll check on her from time to time, Dylan. Nandito naman yung mga kaibigan nya.”

“I can’t, Jake.” Bumuntung-hininga lang si Jake at apologetic na tumingin sa gawi namin. Bakit? Anong meron kay Lia at Dylan? Sila ba? Bakit hindi namin alam?

“Is she always like this?” Takang-tanong ni Alex. Nakatingin sya sa akin. Ngumuso ako sa kanya at umiling.

“Hindi namin alam,” sagot ko. “She did not tell us anything even about that breathing illness of her.”

“Last year lang nag-start sa kanya iyan. That’s why kinakabahan ako kapag natutulog syang mag-isa. She might forget to breathe. Katulad ngayon.” Nakatingin na naman kami kay Dylan. Why do they talk in riddles! Hindi na lang diretsyahin kung anong meron sa kanila ng kaibigan namin.

“Trigger something?” Tanong ni Jake.

“I don’t know. Okay naman sya kagabi. Nilalagnat lang sya. I texted her but she didn’t reply. I thought okay na sya.”

Nagpabalik-balik ang tingin namin nina Alex sa kanilang dalawa.

“What the hell?” I said. Sya ang ka-text ni Lia kagabi?

“What do you mean, Dylan?” Tanong ni Alex na gulat na gulat din.

Hindi sumagot si Dylan. Si Jake ang tumingin sa amin. “They are married.”

Bumagsak sa sahig si Rhea dahil sa gulat. My mouth fell open and Alexis stood frozen. Wala agad naka-react sa amin.

“Putang ina, kasal na kayo ni Lia?” Ako ang unang nakabawi sa aming tatlo. Alex looked at me and scowled. What? Tinaasan ko sya ng kilay. Sinisimangutan na naman ako ng moody’ng doktor na’to. Naku. Kung hindi lang talaga kita… Bwiset.

Jake nodded. Parang wala namang narinig na umupo si Dylan sa gilid ni Aelia. Hawak-hawak nya na ang kamay ni Lia.

“Kaya pala,” napatingin kami kay Alex na nakatingin na kina Lia ngayon. “Kaya pala sya ang nilapitan ni Dylan kagabi.” Tukoy nya sa laro namin kagabi. Oo nga no. Kaya pala. Sumimangot ako. Masasabunutan ko si Lia kapag gumising na sya. Ang dami nya dapat i-kwento.

“Can…” Narinig naming sabi Ni Dylan. Hindi sya nakatingin sa amin. “Can I stay here for a while? I’ll just watch her sleep.”

Nagkatinginan kami ni Rhea. Now what?

Nagulat na lang kami nang hatakin kami ni Jake palabas. “I’ll just talk to Dylan. Just wait.” At sinarado nya ang pinto. Pinto ng kwarto naming magkakaibigan.

“What the fuck?” Rinig kong bulong ni Alex na nakatingin sa pinto.

Inulit ko ang sinabi nya. “Again, what the fucking fuck?”

Marahas na nilingon nya ako at binigyan ng nagbabagang tingin. Ano na naman bang problema mo, doc? Nakaiinis ka ng bwiset ka!

“Mouth,” mariing sabi niya at nilampasan ako.
Rhea looked shocked. Shit. Another revelation na naman ba?

SS – Lukas’ The One

“Lukas Jared Javier, what do you think you’re doing? Javier, why are you letting our son on that mission? For goodness’ sake! You really want to see me dead?”

“Ma!” I stopped my mom’s hysteric by hugging her arm.

“You!” Galit niyang turan.

I hugged her arm so tight para hindi na siya magreklamo. My dad looked at us with amusement in his eyes.

“Your son is suitable for that mission, honey. Don’t you know he’s the best in his generation?”

“I don’t care.”

Natatawang napabuntong-hininga na lang ako. My mother was hysteric because she had learnt that I would do a mission that would probably take years to finish. I was a military doctor. Sometimes, a sniper. Most of the times, undercover secret agent. I belonged to the world’s group of secret agents that take missions all over the world. Just recently, I had finished one. I went home when dad called and asked for my help.

Something’s happening in the Southern part of the Philippines. My dad, the defense secretary, and the general of the armed forces had suspected na may anomaly inside. They needed someone who would infiltrate Mindanao without anyone knowing. Since I was living my life abroad, I would take the case.

“It was dangerous, Lukas. Be cautious and careful. Hindi pa natin kilala ang kalaban. Maybe one of us but we need assurance.”

“Yes, Tito Jun. I am prepared for this but my mother was not.”

Dad and Tito Jun, who was the Secretary of the Department of National Defense and my godfather, exchanged looks. Wala naman na rin akong magagawa. I’d just make sure my mom would not freak out once I start this mission.

It took us three months to prepare for my cover. I would act as a nephew of an old maid living in Marawi by the name Delia Masandagan. I would had a companion, too. My friend and comrade, Alessander Drandena, would act as a doctor who just graduated medicine in the city.

“Son, I am putting my trust on you and Sander. If you feel that your covers are blown up, return home immediately. Let us deal with them here. Jun and I would do our task to eliminate those who need punishments. Be safe. Let us not have your mother get my head, okay?”

I nodded at my dad. I understood my assignment. I just needed to do my best to act. I was good at it anyways.

I managed to work as a firefighter and forest ranger. I studied the mountain ranges surrounding Marawi. Finally, I was able to join the group of rebels spearheaded by Froilan Andante and his comrades who had one clear vision – let the administration know that this province must be spared by the government laws. They wanted to be a separate nation.

“Pupunta rito si Senator sa makalawa. Siguraduhin na nakahanda lahat ng armas.”
Pasimpleng sinulyapan ko ang isa sa mga nangunguna sa grupong ito. Kausap niya si Froilan na abala sa pagpupunas ng armas. Ibinalik ko ang tingin sa ginagawa at alertong nakinig sa pag-uusapan nila. The people here were careful. They never spoke the names of the influential people supporting their group. As I joined a year ago, hindi pa ako napagkakatiwalaan. I was doing everything to gain their trusts.

“What happened, dad?” I asked dad when he mentioned Tito Jun was in predicament.
“Her sister and brother-in-law were murdered. His niece almost lost her life.”

Life was so unpredictable. We could not say when we would lose it. Some people were just evil enough to pursue bad deeds.

“Hala ka. Sorry po!”

I immediately got the purse na nalaglag noong babaeng nakabangga ko sa entrance ng Jollibee. I was wonderstrucked for a moment when I saw her white-pale face. I returned her purse.

She smiled. “Thank you.”

I smiled, too. “Okay lang.”

“Luke, anyare?” Sander called out.

“Wala. Nagkabanggaan lang kami. Sorry, Miss.”
The lady went out and I walked to Sander.

“Got a new face?”

“Yeah. She’s knew. I wonder where she lives.” Nilingon ko pa ang babae. She’s with another two ladies and to my utter amazement, I saw Tito Jun’s wife, Tita Sheryl.

“Why do you wonder where she lives?” Tawa ni Sander.

Why was Tita Sheryl here? Was that the niece Tito Jun’s talking about before? I forgot her name. Mika? Mikaela? Or something Nika?
My queries were answered when I had learnt who she was. She was indeed Tito Jun’s niece.

“Why did you let your niece be here, Tito?” I curiously asked.

“She needs fresh surrounding. She finds this place relaxing. I cannot argue but let her there. Kindly look out for her on my behalf. She’s traumatized due to her parent’s demise.”

And so, my mission to know who the higher ups was added as I saw my self taking care of Mikaela. I was right. She’s Mika.

“Nakita mo ba ang mga rosas, Kuya Luke?” Nakangising turan ni Natoy.

Pababa na kami mula sa sapa na pinanggalingan. Kausap nina Sanya at Mika si Sander habang nahuhuli kami ni Natoy.

That.

Natigilan ako nang bahagya. I saw them. Mikaela saw them. Were they true then?

I did not answer Natoy. I just gave him my sloppy smile.

“Oooh. Nakita mo siguro, Kuya. Baka para kayo talaga ni Ma’am Mika? Wala ka pa namang nobya, Kuya, tama?” Bulong niya.

Natoy and his imagination. I did not indulge his imagination. I let him think the opposite. I focused myself on helping people, infiltrating the rebel’s hierarchy, until finally, with all the harm that had been set to Mika, I got to know what I needed to know.

“Papunta na si Mika sa school, Lukas! Naiwan daw niya ang cellphone niya. Pinigilan ko ngunit hindi siya nagpaawat.”

I cursed inside my head. Mika was getting curious of many things. I called Sander to call her phone. I also called the guard to open the room and get the cellphone. I diverted her attention once more.

I got busy gathering all the evidences that could point out to those people behind their influential names. They were so damn atrocious for killing innocent people. Dad was so mad when he learned the names who he had given his trust for more than three years.

“Return home, Lukas. I will deal with them.”
I was really planning to go home with Mika by my side. I was just finishing things up when the rebels had gotten hold of the Armed Forces of the Philippines’ Chief of Staff’s daughter. I was scared for the nth time for Mikaela’s safety.

Froilan informed me that the senators and congressmen behind the group were targetting the President’s line of defense. First, the daughter of AFP chief. Second, they were on hunt for the Defense secretary’s wife and niece. Good thing Mika’s record was kept confidential. Tita Shirley was sent somewhere safe. My mom and sister were also safe, so far.

“Luke, we’ll send you the code later. Keep Kryzzia and Mikaela safe. Keep yourself safe, too. Your mom’s really worried. If something happens to you–”

“I’ll be fine, dad. Don’t worry. I’ll return safe and sound.”

That was my last talk with my father before I went back to the base. I told Mikaela everything – almost everything. She’s shocked, of course. I did not have any other choice but to twist the truth. It was for her safety.

Later that morning, I got the code. I immediately informed Darryl to pack and get Mika out of the house. It was so good that Froilan and Darryl were enlightened about my mission.

At first, Froilan almost killed me. He just followed his intuition to listen and was enlightened afterwards. He helped me all throughout the years I had been with them. We were able to keep my track with the rebels. And now, my cover was exposed. They knew I was a soldier. Sander was already suspected beforehand. So, I already told him to hide and find Kryzzia. Froilan and Sander got Kryzzia. I needed to make Mika safe. We were supposed to be in the peak by the afternoon today. I really hoped everything would be fine.

“Go!” I shouted.

We were at the peak. The reinforcements were here. The soldiers on board the chopper saluted and I nodded back. I held Andy so tight and kissed his forehead before giving him to the soldier.

I glanced back at Mika who was worriedly looking at me. I smiled at her.

We’ll see each other again, Mika.

I’ll see you soon.

I was about to run back to the danger when she held me back.

“No!! No, please!”

I closed my eyes and stifled the emotion my heart was feeling. I needed to focus. Mika would be my distraction. She needed to be safe first and foremost. I could not think if she would be hurt.

The rebels were at the peak. They were coming at us. The surrounding’s filled with bombs and gun fire. The chopper’s noise making it difficult for me to hear what Mika was saying. She’s crying. She’s hurt. She had been bruised. Her body’s frail. She had been through so much. My heart ached seeing her like this.

I looked at her worriedly but tried to mask my emotions as she held my eyes once more. She was so beautiful.

What are you thinking, Lukas!

I castigated myself for remembering the first time I saw her at the Jollibee’s entrance. She was just so pure and innocent and beautiful.
But my feelings were out of place. We were in the middle of a civil war. We must save people.

“Why are you so stubborn, Mikaela?” I hid my emotions that were overflowing my heart and scolded her. She must let me go.

“Reinforcements are here. They are here to save you. Huwag matigas ang ulo. Nakukuha mo ba?”

Umiling siya. Mikaela, please. “No. No. You need to come with me. Alam na nila na undercover ka. Hindi pwede na bumalik ka roon. Papatayin ka nila!”

And I would be dead once you were hurt again, Mikaela Andrade. Be safe first. I’ll find you once everything’s settled. I would just help my father and the country and I would return to you.

“I’ll live. I’ll live, Mika. Okay? I need to return to make sure that they are going to be punished for all atrocities they did. I need to make sure all left civilians are safe. Babalik ako. Now, my top priority is to keep you, the civilians, and Andy safe and sound at hindi ko magagawa iyon kung nandito ka pa. Return to the helicopter. Captain Nebreja was already informed of your presence so go.”

My heart sank when I saw how she realized that she must let me go.

I am sorry. I am sorry.

“I’m sorry, Luke. I… I was being selfish. Huwag kang mag-alala. I’ll be safe. Go. The troops need you. Alam mo na ang pasikot-sikot dito. Lead them.”

No, babe. No. You are not selfish. You never were. I’m sorry. I promise I would return.

“I promise I will be back. Hahanapin kita. Let me just do my job to save our countrymen.”

“You don’t need to promise. Hindi mo naman ako responsibilidad. I’m sorry if I stopped you kanina. Hindi ko lang alam ang ginagawa ko because… because I was afraid. But… don’t worry. I understand. Go.”

Mikaela, you do not know how much you mean to me. You do not know how anxious I was whenever I had to leave you alone. I do not know how you invaded my being but seeing you like this, letting me go despite me asking you to, hurt me. I am hurt but I need to let go.

I gazed back at her when the soldier informed me they were ready. I was tightly holding her hand and gave my dog tag and the heirloom my mom gave me for my bride. I closed her fist and covered her up to the chopper.

After I made sure she’s safe, I returned to my mission. The peak was simultaneously bombed. I ducked and tried to avoid the man-made bomb set up by the rebel. Froilan already informed me about this. He said they were dangerous. They really were.

One of the soldiers covered me and helped me ran away from the peak. We ran with our lives at the tail of my mind. I needed to return to the main base. Those behind the bombs must be eliminated. They brought so much harm to people around.

I was able to finish my mission with Froilan and Sander’s help. When I opened my eyes, I was blinded and covered with white ceiling and strong scent of medicinal alcohol.

“Oh, my God! Lukas, you’re awake!”

I was dizzy and could not totally open my eyes but I could hear my mom’s hysteric voice followed my by sister’s words, and then my father. I could feel his soft squeeze with my hands. I was engulfed by darkness again.
When I was conscious, I learned that it was almost a month after I got rescued from the base. I was almost out of breath and could hardly live when I was rescued. I was in a comatose for weeks. My body felt so numb.
I smiled at my dad who was looking at me with tears in his eyes.

“I’m alive,” I mumbled.

He patted my head and gave me a reassuring smile. “Thank you for returning, son. You did great.”

“What happened, dad? Were they captured?”
Dad told me everything of what happened back there. I was relieved to know everything’s okay.

“Mika’s also safe. She’s in Jun’s safe house. A little bit traumatized but now okay.”

I was startled as he mentioned Mika. He smiled.

“Sander told us how smitten you are by your Tito Jun’s niece. Your mom was thrilled to know that finally someone got caught her son’s heart.”

I could not say a thing for a moment. I was planning to introduce Mika to them but not this soon. I wondered what her reactions would be once she met my parents.

“Your ate talked to her yesterday.”

“What?” My spoon was stopped mid-air when mom told me that.

“She’s just excited. She went out and meet Mikaela at your Tito Jun’s house. She said she’s so beautiful and so simple at the same time.”

“Mama!” I ranted.

“What?”

“It was not yet time.”

My mom meaningfully looked at me. “Your ate also saw my necklace. Is she the one?”

My mouth parted. Ate saw what?

“Mika’s waiting for you. She doesn’t know yet that you are fine. Jun and Shirley asked us not to tell yet. Mika’s still in shock. Shirley’s afraid that these things might harm her mental health. But I guess, she needs to see you to ease her mind.”

THE EXUBERANT MAN – PART ONE

“Sasapakin kita, Draco! Tigilan mo ko!”

Natatawang binato ko ng unan ang pinsan kong siraulo. Kanina ko pa kasi sya ginigising, ayaw naman bumangon kaya nga niyugyog ko nang niyugyog yung kama nya para magising sya.

“Drake!”

“Wake up, wake up, Cratey! The sunlight’s already out!” I really loved pissing Crate, like how he loved doing the same thing to me. We’re even, weren’t we? Tumalon-talon pa ako sa kama nya. Tapos pinaghahampas ko sya ng unan. Sinangga naman nya.

“Tarantado ka, a!”

Dali-dali akong bumaba ng kama nya nang bigla na syang bumangon. Nagkalaglagan yung mga unan nya sa sahig. I gave him my very devilish smile.

“Gago ka!” Galit na galit na sabi nya.

“Mommy! Si Crate nagmumura!” Tumakbo ako palabas ng kwarto at patungo sa hapag-kainan kung nasaan nandoon ang mga magulang namin na hinihintay kami para sa umagahan. 7 am na. Mamaya aalis na sila para pumasok sa kanya-kanyang trabaho.

“Where’s Crate?” Tanong ni mama Cassidy, mama ni Crate na kapatid ni mommy.

“And why are you laughing like idiot, son? Ano na namang ginawa mo sa pinsan mo?” Tanong ni daddy.

Natatawang umupo ako sa pagitan ng mga magulang ko at yumakap kay mommy.

“Nagtatatalon ka na naman siguro sa kama nya?”

“Paano mo nalaman yun, ‘pa? Naninilip ka, a!” Nanlalaking tinignan ko si Papa Dell, papa ni Crate na kapatid ni daddy.

I used to call Crate’s parents mama at papa. Crate called mine daddy and mommy. Sanay na kami. Mula nang magkaisip ay iyon na ang nakasanayan.

“Mama! Ginising ako ni Drake!” Dumagundong ang malakas na boses ng pinsan ko. Pumasok na sya sa loob at masama ang tingin sa akin. Mas lalo akong yumakap kay mommy na umiiling-iling.

“Baliw na naman kayong dalawa. Halika na rito, Crate. Kain na tayo,” ani mama.

“Drake, release your mother. Hindi na yan makahinga sa yakap mo,” sabi ni daddy na hinila ako kay mommy. Pinandilatan ko sya ng mata, binatukan nya lang ako.

“Buti nga.”

Nginisian ko si Crate. Nasa gitna rin sya nina mama at papa. Kaming dalawa ang magkatapat. “I know why you’re late. You read the book again and again? My God, Crate! Napaka mo talaga!”

“What the hell are you talking about?”

“Ooh! Don’t deny it, couz. Di ko naman sasabihin.”

“Crazy.”

“Atleast I am not reading that for hundreds of time. Malandi ka.”

“Weh? Makapagsalita, perpekto? Kaya pala may mga magazine ka sa kwarto mo.”

“Collection ko yun kaya exempted. Ikaw, hindi.”

“E di shing.”

“Christian Grey-ish. Yuck.”

“Angelina Jolie. Really, couz?”

“What the bloody hell you two are talking about?

Sabay kaming napatingin kay daddy na nakakunot na ang noo.

“Wala, ‘dy. It’s not suitable for old man like you.”

Tawa nang tawa sina mommy hanggang sa matapos ang umagahan namin. Pumasok na ako sa hospital pagtuntong ng alas-nuwebe. I was in my last year of residency sa FMC. I like operating people. Natutuwa ako kapag nakapagliligtas ako ng buhay. Nakatataba ng puso. And I also wanted to have my own clinic para makabalik na ako sa tungkulin. Hindi naman ako on-call doctor pero dahil nagre-residency ako, kailangang tutok ako sa mga gawain ko sa hospital.

“Calling the attention of Dr. Drake Curabo. Please proceed to Orientation room, now.”

Napaangat ako ng tingin mula sa patient chart na hawak ko. Agad na inabot ko iyon sa nurse na kasama ko sa rounds.

“Ikaw na magtapos nyan, a?” Ani ko bago tumakbo papunta sa O-Room. What about the call? Kailangang i-paging pa ako? Really?

Pagdating sa elevator ay inipit ko ang katawan ko para makahabol. May isang babae na nauna sa loob. Nakatingin sya sa akin. Napakunot ang noo ko nang makitang parang pamilyar sya. Tinignan ko ang suot nyang damit. Naka-all white sya. Nurse ba sya? Hindi naman kasi ganyan ang uniform ng nurse ng FMC. May stripe kasi ng itim at pula yung kaliwang bahagi ng uniform ng mga nurse dito. Sa kanya kasi, plain white. Pasulyap-sulyap din sya sa akin.

Hindi ako nakatiis at nagtanong ako. “Miss, nurse ka ba rito?”

Gulat na napaharap sya sa akin. Nanlalaki ang mga mata nya na itinuro ako. Tapos bigla ring nawala iyon. Ngumiti sya. “Opo.”

“Nurse ka?”

“Opo.”

“Oh, okay.” So, nurse pala sya. Bumukas na ang elevator. Bago ako lumabas ay nilingon ko pa sya. “Saan ka naka-station?”

“Ahm, sa ano sa lobby. Yup! Tama! Sa may lobby!”

“Sige. See you!” I waved at her at pumunta na sa may O-Room. Ewan ko ba but I had this feeling that I knew her. Was she new here? Her face reminded me of a familiar one. Tsk. Maaalala ko rin mamaya.

—

Sinundan ko ng tingin yung lalaki hanggang sa sumarado ang elevator. Wala nang pumasok. Pinindot ko yung sa may pinaka-roof top. Doon na lang muna ako.

Saan na kaya ito? Nagising na lang kasi ako bigla na nakahiga sa may hospital bed sa emergency room. Tinignan ko sarili ko pero wala naman akong nakitang sugat. Hindi rin naman ako naaksidente o ano. Walang bakas na nasugatan ako kaya bakit nasa ER ako ng isang hospital?

Malakas ang hangin ang sumalubong sa akin pagbukas ko ng pinto ng rooftop. Nagtataasang building agad ang tingin na sumalubong sa akin. Bakit pakiramdam ko hindi ako rito nakatira?

Bumuntung-hininga ako at umupo sa bench na nasisikatan na ng araw. Okay lang. Hindi naman ako nasasaktan ng sikat ng araw. May problema ata ang balat ko. Gusto ko sanang magpa-check up kanina kaso dinaanan lang ako ng mga taong pinagtanungan ko. Yung doktor lang na Draco Curabo ang pangalan ang nakausap ko sa may elevator.

Napatingin ako sa suot ko. Nurse ako, yun ang alam ko. Alam kong on-duty ako ngayon pero bakit hindi ko alam kung nasaan ako. Multo na ba ako?

Kinilabutan ako sa naisip ko. Multo? Bakit iyon agad ang naisip ko? Nagtaasan tuloy lahat ng balahibo ko sa katawan. Oh my ghost! Bakit ko ba kasi naisip iyon?

E, kasi naman. Para akong invisible na hindi nakikita nung mga taong nandito. Yung doktor nga lang ang kumausap sa akin.

Ilang oras akong nakaupo roon. Naghihintay ng mga taong pwedeng makausap pero papalubog na ang araw wala pa rin.

“Hindi ka FMC nurse.”

Napalingon ako sa nagsalita. Yung doktor! Tumayo ako at ngiting-ngiti na tinignan sya. Ang gwapo pala nya? Hindi kilala ng pimples at acne yung mukha nya. Ang kinis! Tapos bagay pa yung suot nyang robe.

“Sino ka?” Tanong nya. “Anong ginagawa mo sa FMC? Bakit pinapasok ka ng guard?”

Ngumuso ako at idinipa ang nga kamay. “Chill! Mahina kalaban. Ang dami mong tanong. Pwede isa-isa?”

Pokerface na tinitigan nya lang ako. Mas lalo akong ngumuso. Ang gwapo kaya ng kaharap ko! Ikaw na makipag-usap sa gwapo.

“What’s your name?”

“Pangalan ko? Ako si…” Napalis yung ngiti ko. Tapos napakunot ang noo ko. Teka. Anong pangalan ko? Dahan-dahan na tinungo ko ang kaliwang bahagi ng dibdib ko. Ang alam ko may nameplate dapat doon pero napanganga ako nang makitang wala. Oh my God! Anong pangalan ko? Nagpa-panic na tinignan ko yung doktor.

“What? Wag mong sabihin na hindi mo alam pangalan mo? Oportunista ka siguro, ano?”

“Oy, hindi a! Ako si…” Ano nga ba kasing pangalan ko? “Ako si… Maya! Tama! Maya Angelou ang pangalan ko!”

“Pinagloloko mo ko? Maya Angelou? Ano? Coincidence na pinangalan ka ng nanay mo sa isang contemporary writer?”

“Bakit? Sya lang ba pwedeng magkaroon ng ganoong pangalan? Wag nga ako! Grabe ka! Ang sama mo sa akin!” Napapadyak ako. Sa iyon ang unang pangalan na naisip ko, e! Grabe siya! Kasalanan ko ba na hindi ko matandaan ang pangalan ko? Kasaanan ko ba na baka nga multo na lang ako? Oh my God!

Natigilan ako. Hindi kaya…

Kaya siguro hindi ako nakikita ng iba dahil…

Hindi nila ako sinasagot kapag tinatanong ko sila ay dahil sa…

Oh my God! Naiiyak na tinignan ko yung doktor. Nagbago naman ang ekspresyon ng mukha nya.

Hindi. Nakakahawak ako ng mga bagay kanina. Ibig sabihin hindi ako multo. Para makasigurado ay inilapit ko ang kamay ko sa doktor. Napaatras sya dahil sa gulat. Dahan-dahan na hinawakan ko yung suot nya.

Biglang bumuhos ang luha ko nang wala akong nahawakan! Para lang tumagos yung kamay ko sa damit nya. Nanlalaki ang mga matang napaatras sya.

“Oh, my God,” he said, shocked.

Lumayo ako sa kanya. Hinawakan ko yung inuupuan ko kanina. Tumagos lang ang kamay ko! Kaloka! Totoo ba?

“Ah… B-bakit gan-to?” I choked. Pinunasan ko yung mga luha ko. Ano na ako? Multo? Waah! Ang ganda ko naman para maging multo lang! Hindi ito totoo! Maganda ka pa rin naman, Maya Angelou. Don’t cha worry.

“A-ano ka? Hindi ka tao? Oh my God!” Napalayo sa akin yung doktor. Gulat na gulat yung nakarehistro sa mukha nya. Para syang nakakita ng multo.

Biglang bumukas yung pinto ng rooftop.

“Drake?” May sumungaw na mukha ng babae. “O, bakit ganyan mukha mo? Para kang nakakita ng multo. Sino nga palang kausap mo? Parang narinig kita kanina.”

“What? Hindi mo nakikita?”

“Ang ano?”

“Sya.” Itinuro ako nung doktor.

“Are you okay, Draco? Sinong tinuturo mo?” Kunot na kunot ang noo na lumapit na yung babae na naka-scrub pa na kulay blue. Kagagaling lang siguro nya sa operation room.

Napakurap-kurap yung doktor tapos tumitig sa akin. Hindi makapaniwala yung mukha nya. Kahit naman ako, e. Lumapit ako sa babae na papalapit na sa doktor.

“Wait, where are you going?”

“What, Drake? Who’s you’re talking to?” Naguguluhang tanong nung babae. Pasalubong na ako sa kanya nang bigla akong tumagos. Na-shock ako. Tumagos lang ako na parang hangin sa kanya. Amazing!

“Draco Curabo, are you okay?” Humarap ako at nakita kong nakakapit na sa braso nung doktor yung babae. May pag-aalala sa mukha nya.

Litong-lito. Iyon yung mukha nung doktor. “No. Hindi mo talaga nakikita?”

“Draco, what the hell are you talking about? May nakikita ka bang hindi ko nakikita?” Nagpalinga-linga yung babae. Nilagpasan nya lang ako ng tingin!

“Oo, oh hell! ‘Di mo talaga nakikita? Sure? Okay. Nevermind.” Huminga nang malalim yung doktor at tumingin sa akin. Hindi ko na makita yung emosyon ng mata nya. It’s like it went blank.

Sinundan ko ng tingin ang papalabas nilang pigura. Isang beses pang lumingon sa akin yung doktor. Nakatingin lang sya. Wala man lang sinabi. Di man lang nagba-bye?

Inilibot ko ang tingin sa rooftop. Ako na lang mag-isa. Creepy!

Tumakbo ako pasunod sa mga doktor. Wala naman akong gagawin kaya sasama na lang ako sa kanila.

“Huy, doktor na nakakakita sa akin! Hintayin mo ako! Ang bilis nyo namang maglakad. Gurabe kayo sa akin!” Sigaw ko habang pababa sa napakahabang hagdan. Naakyat ko ito kanina? Nakakapagod pala yun?

Nasa may huling baitang na sila ng hagdan at marahas na lumingon yung si Doctor Drake. Nahinto sya sa pagbaba kaya napalingon din yung doktorang kasama nya.

“Hi, Doctor Drake! Saan kayo pupunta? Sama ako?” Kumaway ako sa kanya.

Hindi makapaniwala ang mukha niya na nakatingin sa akin. Mukha talaga syang nakakakita ng multo.

“Draco?”

“This is insane. I’m being insane, May. I’m seeing and hearing things. Should I see Dr. Belendez?”

Tumawa yung babaeng tinawag nyang May. “Oo. You should see him. C’mon. Pinapatawag ka ulit. I-rounds mo raw yung mga bago.”

“I’m insane, I’m insane, I’m insane. God! I hate drugs!”

Natawa ako. I kept on following them. Hanggang sa tumapat sila sa office na may ‘Orientation Room’ na nakalagay. Tinakbo ko yung pagpasok kasi baka masaraduhan ako ng pinto. Mahirap na.

“You already met Dr. Draco Curabo, first year fellow. He’ll orient you of the must things while taking the rounds.”

Pinagmasdan ko yung mga bagong doctor. Parang dati lang, ako yung nasa pwesto nila. Nanginginig pa sa takot sa supervisor. Pero nurse ako, a. Saan ba kasi ako nagtatarabaho? Di bale, baka naman temporary amnesia lang ito. Makaaalala pa ako. I should not worry. OMO! English yun!

Napahalakhak ako sa naisip ko. May multo bang may temporary amnesia? Yung totoo?

Napalingon sa akin si Dr. Drake. Gulat na gulat yung mukha. Nginitian ko sya ng ubod nang tamis. “Hello po! Pasensya na! Natuwa lang ako sa naisip ko.”

Napaawang ang mga labi nya. Ooo! Di makapagsalita si doktor!

“Dr. Draco? Are you alright?”

Napakalawak na ng ngiti ko ngayon. Hala ka, Maya! Baka mapagkamalang baliw si Dr. Drake dahil sa gulat na gulat sya sa existence ko.

“May, iba na talaga ‘to. Wait lang. I’ll go to Dr. Belendez. I need to talk to him right now.” Aniya na bigla na lang lumabas. Hala sya! Iniwan ako!

“Dr. Drake!” Habol na sigaw pa nung kasama nyang doktora kanina. Wala na po. Nakalabas na si Dr. Drake.

Oops! Nakalabas na sya! Kailangan ko syang sundan! Mabilis na lumabas ako. Gagamit pa sana ako ng doorknob nang bigla na lang akong tumagos sa pinto. Creepy!

Paliko na si Dr. Drake sa kanang pasilyo. Agad ko syang tinakbo. “Drake! Ay, Dr. Drake! Hintay naman dyan! Ang bilis mong maglakad. Para ka namang nakakakita ng multo! Huy!”

Ni hindi nya ‘ko nilingon. Pumasok na lang sya sa isang pinto. Sinundan ko pa rin sya. Akala naman nya titigilan ko sya kung ‘di nya ko papansinin. Wag nga ako, Doktor!

Sa kamanghaan ko na naman ay tumagos ulit ako. Amazing, isn’t it?

Kausap na nya yung matabang matandang nakaupo sa swivel chair. Nakasalamin sya.

“Dr. Draco, are you saying that you are having an illusion? Further explain, please. I cannot understand you. You talk fast.”

“Dr. Belendez, yes, I am. You would not believe me if I say that she’s here inside your office, smiling like an idiot and making fun of me, would you? She’s an illusion!”

Napanganga kami nung doktor din na kausap nya. Sa pagkamangha yung doktor samantalang sa pagka-offend sa ngiti ko.

“Wow. Hanep, smiling like an idiot? Grabe ka sa akin! Hindi kita inaano dyan kaya wag kang ano!”

Hindi nya ako pinapansin. Parang wala syang naririnig! Grabe sya! Sya na nga lang nakkaakita sa akin, e!

“Doc, what should I do to stop this hallucination or illusion or whatever you call this situation I am currently facing? My God! I don’t believe in ghost but I am seeing one right now.”

Hindi makahuma sa pagkagulat yung doktor. Napatayo na sya at lumapit kay Dr. Drake. Napaatras ako kasi akala ko madaraanan nya ako. Naalala ko, invisible nga pala ako.

“Draco, ilang oras ka ng nandito?”

“Six hours pa lang, doc.”

“Umuwi ka kagabi?”

“Yes.”

“Before that, how many hours you earned?”

“48. Wait. What’s with the questions?”

“I’m just making sure if your hunch is right. Maybe, kulang ka pa sa pahinga. And yes. You are just hallucinating that you’re seeing things we cannot see. Rest, child. That’s what you need.”

“If I sleep, would it leave me? The hallucinations?”

“Yes. I assure you.”

Napakunot-noo ako. Hallucination na lang pala ako ngayon? Grabe talaga ‘to sa’kin, e. Nakakasakit ng damdamin.

“Nakikita mo naman ako. Bakit itinatanggi mo pa? Ikaw na nga lang nakakakita sa akin tapos in denial ka? Grabe ka. Doktor ka pa naman. Dapat tumutulong sa mga katulad kong may temporary amnesia.”

Napalingon sya sa akin. Naniningkit ang mga mata. “May multo bang nagkaka-temporary amnesia? Multo ka kaya wala ka nang maaalala. Maya Angelou. Wag nga ako.”

Hala. Napasimangot ako. Tumingin sa direksyon ko yung kausap nya. Tapos umiling-iling sya. Bumaling sya ulit sa balugang in denial na yun. “Rest, hijo. C’mon. Ako na magsasabi kay Dr. Janelle. She might be in the directress office. Go. You need a rest. Take a long sleep and come back when you are feeling light-headed, okay?”

“I think I should. Thank you, Dr. Belendez. I’ll go ahead.” Tinapik sya sa balikat ng doktor at ngumiti na lang sa kanya.

“Okay. Send my regards to your parents.”

“Sure thing. Goodbye po.” Lumabas na sya.

Dinaanan nya lang ako. Parang gusto kong umiyak. Pero kailangan kong magpakatatag. Kailangan kong malaman kung sino ngang talaga ako. Ang tanging makakatulong sa akin ay yung taong itinatangging nakikita ako. Sya lang ang pag-asa ko. Kaya, Maya, takbo na at habulin mo sya!

Mataas ang energy na lumabas ako ng opisinang iyon. Siya nga lang talaga pag-asa ko. Kaya kailangan kong maging mabait sa kanya para tulungan nya akong malaman ang pagkatao ko. Malay mo, nananaginip lang pala ako ngayon tapos yung kaluluwa ko napasarap sa paglalakbay kaya heto ako ngayon. Hindi makaalala.

“Draco Chaucer Curabo.” Tawag ko. Akala ko hindi na naman nya ako lilingunin. Buti tumigil sya sa paglalakad. Tinakbo ko yung ilang distansya na pagitan namin at hinarap sya. Kita ko ang mariing pagpikit nya ng nga mata at pag-iling-iling.

Napailing-iling din ako. Nakikita mo ako, di ba? Naririnig mo ako. Please lang. Wag mo naman akong i-deny. Ikaw na nga lang ang nakakakita sa akin. Ikaw lang din ang pwedeng tumulong sa akin para malaman ko kung sino ako.”

Dumilat sya. Hopeful na tinignan ko sya nang maigi. Matangkad pala sya sa akin? Nakatingala ako, e.

“Akala ko ba Maya pangalan mo? Di ba, Maya Angelou?” Sarkastikong banggit nya.

Napasimangot ako. “Hindi ko lang talaga maalala yung pangalan ko kaya nagsinungaling ako.”

“I’m still thinking that I’m hallucinating. Sumamba na kaya ako ngayon? Baka mawala ka na.”

Nasaktan ako saa huling sinabi nya pero hindi ko ininda kasi narinig ko yung ‘Sumamba’. Familiar ako roon.

“Sasamba ka? Anong araw naba ngayon? Pwede rin bang sumama? Hindi pa rin ata ako nakakasamba, e. Kaso wala akong palda. Pahiramin mo naman ako kahit ngayon lang. Kahit anong maayos na damit na pwedeng pangsamba.”

Nagbago na naman ang reksyon ng mukha nya. Parang seryoso to shocked face.

“What the hell!”

Napakunot ang noo ko. “Nagmumura ka. Kanina ka pa. Nanghihingi lang naman ako ng tulong dahil ikaw lang ang nakakakita sa akin. Dali na. Wag ka nang ma-shock dyan. Tanggapin na lang natin na multo na ako.” Nanginig ako sa pagbanggit ko na multo na ako. Tanggap ko na ba?

Dala ng pag-asam, hinawakan ko ang magkabilang braso nya. At sa gulat at pagkabigla, pareho kaming napatalon. Mabilis na binitiwan ko ang pagkakahawak ko sa kanya.

“Oh my God!” He exclaimed.

“Nahawakan kita!” Nanlalaki ang mga matang tinignan ko ang mga kamay ko. Nahawakan ko talaga sya! Bigla akong natawa. Nahawakan ko sya? Amazing!

Triny kong hawakan sya ulit pero tumagos na lang ang kamay ko. Ngiting-ngiti pa rin na binalingan ko sya. Ibig sabihin, may pag-asa pang mahawakan ko sya. May pag-asa pa kasi nahawakan ko sya unconsciously. Oh my God! I’m so happy! Nasa euphoria ata ako. Nagtatatalon pa ako sa tuwa.

“See? Nahawakan kita. Baka nga nag-astral travel lang ako. Buhay pa ako kung ganoon.”

“I-I… don’t know what to say. Sino ka ba?”

“Maya. Ako si Maya Angelou. Di ba nga? Makakalimutin ka na ba?” At humalakhak ako. Habang hindi naman maipaliwanag ang kanyang mukha.

—-

“Damn crazy bastard! You stop your gibberish talk, you dimwit!” Humahalakhak na sabi ni Crate pagka-kwento ko sa kanya ng tungkol sa babaeng multo. Ayaw maniwala ng gago. Ilang beses ko na ngang sinapak para maniwala pero wala. Poker face kanina, ngayon tinatawanan na ako.

“Crate!” Pagtigil ko sa tawa nya. Nakakagago, e. Bwisit. Kanina pa nya ko tinatawanan. Ayaw nyang maniwala.

“Naka-shabu ka ba, cousin? Look at you! Para ka ng baliw. Sinong naniniwala sa multo. Wag nga ako! Kapag may kumatok dito na pulis, ipapahuli talaga kitang hayop ka.”

“Siraulo ka, a!” Sinapak ko na naman sya sa balikat. “Kung ayaw mong maniwala, e di wag! Ang arte nito.”

Inirapan nya ako tapos bigla syang nag-awoo. Badtrip. Binato ko na lang sa kanya yung unan. Nasa sala kami at hinihintay dumating sina mommy galing kapilya. May pulong-panata raw. MT kasi sila. Kaming dalawa ni Crate, bumaba dahil sa trabaho at pag-aaral.

Kauuwi ko lang. Si Crate ang kanina pa. Hanggang alas-tres lang naman daw kasi ang klase nya sa school. He’s working now after he had graduated at Yale. Pinagmalaki pa nga sa akin yung diploma nya na Ivy-league, e. Sya na nag-masteral dun. Nagpapayabangan kasi kami ng school. Sya sa isang Ivy, ako nagtapos sa John Hopkins. Hindi ko tinuloy yung sa FEU. I was transferred abroad to continue m studies. Wala lang. Nagsayang lang ng pera ng magulang.

“Tarantado ka! Kanina ka pa, a!” Pinagsasapak ako ni Crate habang tawa sya nang tawa. Gumaganti rin ako. Gago talaga!

“Magtago ka na, Draco. Awooo! Minumulto ka na! Awooo! Dracooooo…”

Nalaglag na kami pareho sa sofa at talagang pinagsasasapak ko rin sya. “Gago! Gago!”

“Ay? Anong nangyayari?”

Pareho kaming natigilan ng pinsan ko nang marinig ang maarteng tanong na iyon. Si mommy! Nakapameywang sya sa may pinto. Saka naman sumunod na pumasok si papa. Tapos si daddy.

“Nasaan mama ko?” Parang batang tanong ni Crate na bigla akong itinulak kaya natumba ako. May balak syang tumayo kaya pinatid ko na rin sya. Pareho kaming nakadapa na ngayon sa carpet.

“What’s with you two?” Mataray na tanong ni mommy. Yung mommy kong napakaarte.

“‘My, si Draco raw may third eye. Nakakakita raw sya ng multo!” Sumbong ni Crate. Sinapak ko sya ulit.

“Anong multo?” Tanong ng bagong pasok na si mama.

Kinuwento ko sa kanila yung nangyari sa hospital kanina. Nagtawanan silang lahat. Syempre si Crate ang malakas na tumatawa. Seryoso lang si papa na nakatingin sa akin. Parang sinusuri kung nagsasabi ako ng totoo.

Itinaas ko agad ang kamay ko sabay sabing, “I swear, pa. I saw her. She named herself Maya Angelou.”

Hindi naman umimik si papa. Kumibot lang ang labi nya. Napanguso ako. Walang gustong maniwala sa lahat ng sasabihin ko. How could they!

“Nga pala. Bryce is going home tomorrow. Sama ka sa pagsundo sa airport?” Sapak ni Crate. Gago talaga. Tss.

“Nada. I’m on duty.”

“Sabihin mo lang tinatamad ka.”

“Tss- Oh shit! What are you doing here!” Sigaw ko sa gulat. Nalaglag tuloy ako sa upuan at tumama pa ang tinidor sa ulo ko bago bumagsak sa lapag. Lumikha pa iyon ng ingay sa tiles.

Damn. Damn. Damn. Anong ginagawa ni Maya Angelou sa bahay namin? She’s even shocked as I was!

“Draco! What’s happening?” Agad na dumaluhong sa akin si mommy. Nakasalampak lang ako sa sahig at gulat na gulat ang mukha

“Don’t tell me you saw the ghost you’ve been talking about?” Nakataas ang kilay na tanong ni Crate na dinungaw ako.

Hindi agad ako nakasagot. Damn. Dinungaw rin ako ni Maya.

“Draco? Draco? What’s happening?”

“Mom, he’s maybe in hallucination?”

“Should we call Dr. Belendez?”

“Draco? Dr. Draco? Okay ka lang? Pasensya na nagulat din ako na nandito na ako sa inyo. Hindi ko ‘to in-expect! Alam mo ba…”

I ran to my room. Maya’s speaking! The hell! And I couldn’t stand the fact that my parents were thinking that I was crazy. That I was seeing something.

Ni-lock ko agad ang pinto. Nakagagago. Totoo ba talagang nakakakita ako ng multo? Totoo ba ang multo? Argh. Kailangan ko na sigurong magbalik-tungkulin.

“Hoy! Bakit ka naman tumakbo? Pinahirapan mo pa akong habulin ka. Buti na lang talaga at tumatagos ako. Ang cute naman ng kwarto mo. Puro books! The life of a doctor, A guide to proper injection, How to be a surgeon, Neurons and the nerves, etcetera, etcetera. Puro pang-doktor! And oh! Si Angelina Jolie ba yan? OMO! Idol mo sya?”

God. How I wish I’m just imagining things. I closed my eyes tightly. Tinakpan ko rin ang tenga ko. I was hearing things, too!

“Hala. May snow globe ka? Cool! Tignan mo ‘tong pictures, o! Ang ga-gwapo naman nung naka-white. Sino-sino ‘to? Ay! Ikaw ‘to, doctor Drake! Kaibigan mo sila? Ay. Bakit ka nakapikit?”

I opened my eyes just to see that she’s intently looking at me.

Black. Pitch black. That’s the color of her eyes. She has a soft face. Medyo matangos ang ilong. Maliit ang mga mata. At… At… Why am I examining her? She’s a ghost for Pete’s sake!

“Dr. Drake? Hello? Nakakita ka ba ng multo? Bakit ganyan reaksyon mo?” Kumaway-kaway pa siya sa akin.

Napakurap-kurap ako. “Oo. Multo ka, right?”

Napanguso siya at ngumiti sa akin. “Speaking of. Oo nga pala.” Patalon-talon na lumapit siya sa akin. Umatras naman ako. Bigla siyang huminto at sinimangutan ako.

“Wala naman akong germs pero ba’t nilalayuan mo ako?”

Napahugot ako nang malalim na hininga. Balak ko nang magsalita kaso may kumatok sa pinto ko.

“Drake? Why did you lock your door?” Mom. Sunod-sunod na katok ang aking narinig. Agad na lumapit ako sa pinto at nagsalita.

“I’m sorry, mommy. I-I’ll just sort my things out.”

“What? Are you okay? Open the door, Draco.”

“Yes, ‘My. I’m fine. I’ll go down later, okay?”

“Do you need to see Dr. Belendez? Crate is calling him now.”

“No, Mom!” Damn. Eto na nga bang sinasabi ko. They thought I am crazy. Masama and tinging ipinukol ko kay Maya na nakanguso lang sa akin. “I’m… fine! Please, Mommy. May aayusin lang po ako.”

Feeling ko Hindi pa kumbinsido ang mommy ko sa dahilan ko pero nawala na yung katok at may narinig na along yabag papalayo. Narinig ko pa ang pinsan Kong nagtanong Kay mommy kung nasaan na ako.

“Ganito kasi yan, Dok Drake.”

“Don’t talk to me, ghost.” I hissed at her.

“Hala, grabe Ka naman sa akin. Ikaw na nga lang tanging pag-asa ko para malaman ko nangyari sa akin.”

“I am a doctor. I don’t believe in ghosts. Ghosts are not real. They are our imagination.” I tried speaking out loud. Tama-tama. Ghosts are not real.

“Hindi kaya,” sabad ng isang tinig. Bwiset. Nandito pa rin sya. “Bakit Hindi ako nakikita ng iba? Bakit ikaw lang? Saka nahawakan kita kanina. Baka buhay pa ako, di ba? Parang yung mga movie na naglagalag lang yung mga kaluluwa. Ano bang tawag doon?” Nagpalakad-lakad siya sa room ko. Tapos bigla siyang pumitik. “Ah! Astral travel. Tama. Alam mo iyon, di ba?”

Bigla siyang lumapit sa akin na halos ikahugot ko ng hininga. Ramdam ko siya. As in dama ko talaga ang presensya niya. Tang-inang multo, ‘to!

“Paano nga kung ganoon ang nangyayari sa akin ngayon, Doktor Drake? Buhay pa ako pero naglagalag lang ang gala kong kaluluwa? Paano nga? Tulungan mo naman ako. Hindi ko matandaan ang sarili ko, e.”

Hindi ko alam kung tatawa ba ako o ano. Dr. Belendez, I really need you.

“Promise po kapag nalaman ko na kung sino talaga ako, lalayuan na kita. Swear! Basta malaman ko lang kung anong nangyari sa katawan ko, okay na ako. Please? Please tulungan mo po ako,” paawa niyang saad. Pinagsalikop pa niya ang mga kamay sa kaniyang mukha at nakapikit na pinagkiskis iyon. “Please?”

Napakurap ako. May cute palang ghost? What? Cute? Anong cute sa multong, ‘to? Maputla ang kulay ng balat niya. Young labi niya maputla rin. And her pitch black eyes…

Ipinilig ko ang ulo ko sa kung ano-anong iniisip. Masyadong malakas ang influence ng multong ‘to na Hindi ako tinitigilan.

“Okay, fine!” Wala sa loob na sagot ko.

Idinilat niya ang mga mata at tuwang-tuwang tinalunan ako. Napatili ako sa gulat nang maramdaman ko ang katawan niya. Pakshet! Ang lamig niya!

“Ay, sorry!” Humahagikgik nyang sabi. Sumasayaw ang mga mata niya sa tuwa na tinignan ako. “Salamat, dok!”

Napangiwi ako sa naging desisyon ko. Wala na talaga akong takas sa babaeng ‘to. What should I do now?

“Hey, ghost. Let’s make a deal,” ani ko na lang.

Tumigil sya sa pagngiti at seryosong tinignan ako. “Oh. Sure. Anong deal natin?”

Baliw na at a talaga ako. Pumatol ako sa isang multong hindi kilala ang sarili. Damn. They will call me insane once people find out!

Boredom

Eyes closing by
Mind getting wired
Words chewing out
In a frenzy deepened doubt.

Feet want a move
Head spinning wild
Ears wanna closed
All the mouth no mild.

—
E.R. Baguinaon 04262023

Desires and Wants

My heart desires nothing but calmness of mind
To deem the deep down aisle
Of walking nerves and thoughts that last
In a forever lasting sight.

My mind desires nothing but calmness of heart
To feel peace and pristine guts
Of bursting soul and words that sought
The most strangest thing of sort.

—–E.R. Baguinaon 04202023

Epistolary Entry #3

03-06
10:20 am

JM:
Where are you?

Jace:
Room. Bakit?

JM:
It’s recess time.

Jace:
Oo. Bakit?

JM:
Aren’t you gonna eat?

Jace:
Lunch na lang. May ginagawa pa kami ni Tia, e.

JM:
Okay. I’ll buy food for you.

Jace:
Nakuuu wag na. Kadadala lang ng pagkain ni Race. Okay na 🙂

JM:
Oh. K.

03-06
1:20 pm

Castiel:
Dude, the results are out.

JM:
You out?

Castiel:
Yeah. I’m in front of the bulletin board.
I must say, you got it.

Congrats!

JM:
Send me a photo.

Castiel sent a photo.

03-06
1:25 pm

JM:
Sent a pic. Look out.

Congratulations!

03-06
2:00 pm

Jace:
OMG!

Congratulations to the both of us, sir!

Em se heppe HEHEHEHE

Gosh, gosh, gosh. This is dream come true. #grateful

Tsinek ko pa BB kung legit yung pic, true nga! Omo!

So, Carlo? See you on the practice?

Congratulations!

JM:
See? You are fitted for the role.

See you on practice, Ana Jesus. Let’s get along.

03-08
8:45 am

Jace:
Siiir! May orientation daw today lahat ng characters? True ba? Nagmamadali ako kanina. Di ko nadaanan ang BB.

JM:
Yes. Just announced.

Jace:
Okiieeeee. Minakesure ko lang. Baka niloloko ako ni T.

JM:
What are you doing?

Jace:
Reading Jane Austen’s Emma. Another book report. Gosh. Sawa na ako sa lit!

JM:
Let’s review at the library. We have no classes until 12 nn.

Jace:

Weh? Wala pang announcement.

Ohlala. Wala na nga. Hahaha

Sige. Library us. Where na you?

JM:
On my way to the library.

Jace:
Okay. I’ll be there in a bit.

03-08
2:38 pm

JM:
Why are you smiling?

Jace:
Uuy! Tinitignan niya ako! Hahaha Wag pahalata baka malaman ng iba.

JM:
Seen.

Jace:
Hihihi You’re so pikon talaga.

I remembered the library scene. Ang dami kong tawa sa C.R. Mga 💯 ganern HAHAHAHAHAHAHA

JM:
You’re a distraction, aren’t you?

Jace:
Oy! Grabe a? Di ba pwedeng natuwa lang nang bonggang-bongga? Yung assistant kasi, e. Siya sisihin mo hihihihi

JM:
Your hihihi creeps me out.

Jace:
‘Di ka pa ba sanay? Mag-o-one month na pala tayong magkatext. Omo!

Biruin mo iyon? Nagsimula ang lahat sa wallet…

Hahaha

Naniniwala ka ba sa coincidence?

Dati kasi crush lang kita ngayon friend ko na.
Hays. Thank you for being a friend. Hoping we get along.

JM:
I feel the same.

My life’s boring no more.

Jace:
Ay? Bakit iba yung gets ko sa sinabi mo?

JM:
You are a crazy kid, don’t you know?

Jace:
My ate says so.

Hmp. Grabe.

Sayo lang naman ako baliw kese neseye ne eng lehet

JM:
See? Crazy.

Jace:
For you nga.

JM:
Okay.

Jace:
Wow! Improving! Hindi na ako seen na lang.

JM:
Don’t be too obvious, Jace. The coach might see you using phone.

Jace:
Ay? Okay. Sorry.

#BadGirl na ako hahaha

JM:
Why?

Jace:
Gamit cp during review class.

Si Tia lang gumagawa non before, e. Ngayon pati ako. Feels good tho.

Bored na ako. Review na lang us nang review.
Hindi ka ba bored?

Genius ka naman. Bakit um-aattend ka pa ng review class?

JM:
Sometimes I am bored. I already knew what they’re talking about. But I wanna experience normal life so I am putting up with this.

Jace:
#RichAndGenius problem: how to put up with a show.

#SanaOil

JM:
Haha Just got lucky.

Jace:
Sana tologo oil.

JM:
Done memorizing the lyrics?

Jace:
Hindi pa. Pinakikinggan ko muna. Ang gaganda pala ng 90s at early 2000 songs. Bakit ngayon ko lang naknows?

Sayang childhood ko, a.

JM:
Yeah. I grew up with those kinds of music. My father is a music lover, you know.

Jace:
Ohlala konti na lang talaga at kilala ko na family mo

JM:
You’ll meet them at the play in May. I’ll introduce you.

Jace:
OMO. Pupunta sila?

Di ba nasa ibang bansa sila ngayon?

JM:
Yes.

Of course they will. They did not miss a single event in my life, I swear.

Jace:
Aww. So cute. Baby ka pa ‘ata nila, e.

JM:
Not anymore.

Jace:
Suuuuus. Baby ka pa ng mga magulang mo, e.
Sige. Introduce mo ako sa kanila sa May, a? Promise mo iyan?

JM:
I swear.

Jace:
Okaaaaay!

Maya na lang. Feeling ko masama na tingin sa akin ni Coach Rhea. Alam niya sigurong hindi ako nakikinig? Hihihi

JM:
Yes, I think so.

I’ll call you later.

Don’t reply anymore. Keep your phone.

04-07
6:30 pm

JM:
I’m bored.

Jace:
Nood ka Netflix

JM:
Done. Still bored.

Jace:
Kain ka ice cream.

JM:
Can’t. Low resistance with cold food.

Jace:
Kaya pala laging Chuckie lang binibili mo HAHAHA

Tulog ka na lang. Gabi na.

JM:
Not yet sleepy.

Jace:
E, anong gagawin mo?

JM:
Can I call? I’m really bored.

Jace:
Kakanta ka ba kapag tumawag ka?

JM:
Why do I need to sing whenever I call you?

Jace:
Because you are so good! Ka-level mo sina Shane Filan. Nag-marathon ako ng boybands, e.

JM:
I’ll call you later when my voice’s ready.

Jace:
Aysus. Ganda-ganda ng boses mo, e.
Bakit ka ba kasi bored?

JM:
I wanna travel.

Jace:
Disoras ng gabi????

Sure ka?

JM:
Let’s travel?

Jace:
Anoooooo?

JM:
Let’s go out of town on the holidays.

Jace:
Libre mo?

JM:
No problem.

Jace:
WOOOOW. Dahil sa bored si sir, gagastos siya para sa travel. Iba talaga kapag RK.

JM:
I know. So, let’s travel? I’ll talk to Ate on Sunday.

Jace:
Huuy. FC ka na sa ate ko, a? Leveling up na ba talaga us? Hihihi

JM:
Tss. I like your ate. She’s so mabait. So unlike you.

Jace:
GRABE!

I demand respect!

JM:
Crazy. I’ll message her first tonight.

Jace:
Huy teka lang. Pumayag ba ako? Aba, decide ka nang decide. Sino ba isasama mo? Ako o si ate?

JM:
Of course, you. Would you not join me?

Jace:
Bakit parang paawa effect iyang last sentence mo? Di ka kaawa-awa. Tse.

JM:
#sadlife
#boredomisreal

Jace:
Hahaha

Saan ba kasi iyan?

Yung gala mo?

JM:
Natin? Hmm. Boracay? Balesin? Subic? Where do you want?

Jace:
Uy! May choices! Boracay na lang! Di pa ako nakapupunta roon.

JM:
Okay. Let’s go to Boracay next week.

On Lenten season.

Jace:
One day lang, a? Preparation na natin for the upcoming play.

JM:
Two days? I’ll book two rooms for us.

Jace:
What the hell?

Seryoso ka talaga, sir?

JM:
Yeah. I’m bored.

Jace:
Magbasa ka na nga lang. May book presentation sa Wednesday.

JM:
Done with that.

Jace:
Ikaw na tapos. #sanaall

JM:
Want a ✋?

Jace:
Wag na. Keri ko this. Ako pa? Top 10 kaya ako.

JM:
#proudsirhere

Jace:
Salamat! 💓 💓 💓

JM:
What’s with the hearts?

Jace:
Symbol of gratitude.

JM:
Says who?

Jace:
Says Jace.

JM:
Haha funny.

Jace:
Hala epal.

Mamaya ka na nga lang mag-text.

I’m busy.

Bye.

JM:
Hahaha Okay. See you on the 19th. Prepare your clothes.

We’ll stress out.

Facebook
04-22

Jhune Michael Fudolig Stevenson changed his profile photo

Yuri Michelle Sy, Castiel Michael Dominguez, Tia Mich and 60 others reacted to this photo.

Yuri Michelle Sy: Nice pic!

Lando Mondragon: The hell? Who’s that?

Francine Mendiola: I cannot believe this.

Castiel Michael Dominguez: Good shot.

Amelin Lim: Seriously? What’s happening? You have a gf, JM?

Andrew Uy: I think there’s something.

Lynel Zobel: How did this happen? Who’s the unfortunate girl?

Corinne Lim: Wow. Cute.

Juniefer Sytangco: I always see him holding his phone. Maybe she’s his girl?

Race Castillejos: WTH

Night Thinker

She was lying down below the shine
Of glimmering slithering lights
That spark to their highest delight
In momentum to hold to dine.

Seeking naught but a dire of hope
To last with immemorial mind
Something to hold upon the time
In the midst of so much sight.

—

E.R. Baguinaon (04192023)

Shut Out

She deemed the world as white of viridity
Closed her key to masculinity.
Her smiles lingered all day long
Then, smirked when they thought along.

She was at the vastness of awareness
Longing for an ocean deep advertence
Of no one but herself
In a ferocious world of me-self.

—

E.R. Baguinaon (04182023)

Thy Wallflower

Some say she looks always dismal
Eyes are at far away sight.
In converse, she distances herself
Afraid to seize eyes with dismal array.

Never tries to quickly glance
At what her world is at stance.
She dares naught but be bleak
Concealed in a deepest click.

—

E.R. Baguinaon (04182023)

Rat…

For a century, a circle was provided
And that must be divided
Whilst a man’s smiles faded
Thinking a box shall be fitted.
A square that counts years to pass
On the hand at first and last
From him a code on task
Shall be unveiled from his past.
Now a lady with the hood stands
She tries to reckon until it comes
From the wilderness that blunts
Past, present, future on hands.
The laying sound shall do but warp
On the evening of the year to thwart
A golden voice shall side at heart
To awake the sleeping… rat.

—

E.R Baguinaon (January 2015)

SS – RIGHT NOW

“Your D-Day is coming in a month’s time. Review classes will start on the morrow. So, for now, class dismiss.”

Halos lahat ng mga estudyante ay napabuntong-hininga. Iilang boys lang ang nagwawala na sa silya nila dahil uwian na.

“Gosh. Daddy will kill me if I get a lower rank.”

“Naku. Hindi lang ikaw. Mommy tells me na I need to be on the top. She keeps bugging me about UP!”

“Ditto. Daddy says that I still have a year to review for UP even though I want to go to Ateneo.”

“Well, what about Yuri who will pursue Harvard? She needs to be on top!”

Napailing na lang ako sa usapan ng mga richkid kong kaklase. Grabe. Grade 11 pa lang kami pero busy na sila sa future college nila. Ang swerte nila at may mga magulang sila na todo support sa kanila. Samantalang ako wala na. Sad.

“Uuwi ka na, Jace?”

Napatingala ako mula sa pag-aayos ng gamit. “Hindi pa, Tia. May part-time pa ako. Ikaw ba?”

“Sa Academy ako didiretso. Mama is there. Gusto mo bang ihatid kita sa work mo?”

Tinulungan niya ako sa paglalagay ng natitirang gamit sa bag ko. Mabilisan akong umiling. ‘Out of the way ako, ‘di ba. Kaya hindi na. Okay lang naman.”

“Sure?”

“Oo naman. So, paano? Aalis na ako? Kita na lang bukas?”

“Okay.”

Sabay kaming naglakad palabas ng SHS building. Ako na nga lang at mangilang-ngilang estudyante ang naglalakad sa pathway. Si Tia ay sinundo na ng driver nila.

Tipid na ngumiti ako at nagpatuloy sa paglalakad. Typical afternoon for me. After school ay pupunta na ako sa part-time job ko hanggang nine ng gabi. Hindi naman ganoon kahirap pero kinakaya ko. Ayoko namang maging pabigat kay ate na siyang nagtataguyod sa akin. Ang swerte ko na nga na sa isang prestihiyisong High School ako napasok dahil sa scholarship na ibinigay ng kompanyang pinagtatrabahuhan ng ate. Wala akong binabayaran sa school maliban na lang sa mga project at assignment na kailangan ng bayad.
Nang makarating sa coffee shop na pinagtatrabahuhan ay agad na nagpalit ako ng pang-cashier. Sa kaha ako nakatoka ngayon. Minsan serbidora, minsan janitress. Depende sa sitwasyon.

“One Mocha Latte and Fraffucino.”

“Anything else, Ma’am?” Ani ko habang pina-punch ang order niya.

“None.”

“Okay, Ma’am. Just wait for a moment, please.” Ibinalik ko ang card sa kaniya at tinanong na ang susunod na customer. Grabe. Jam-packed ang shop ngayon. Siguradong tuwang-tuwa si Ate Rylie, yung manager nito.

“One Frappe and Clubhouse sandwich. Take out.”

Napatingin ako sa sumunod na customer. Feeling ko na-i-startruck ako sa kaharap ko ngayon. Shet. Ayos, ayos, Jace. Nasa trabaho ka.
“Anything else, Sir?” Kinakabahan kong tanong habang nagpa-punch. Hindi na ako makatingin sa kaniya.

Umiling lang siya.

“Okay, Sir. Just wait for a moment, please.” Iminuwestra ko ang gilid para hintayin na lang ang order niya saka inabot ang card niya.
Napalunok ako nang mahawakan ko ng ‘di sadya ang daliri niya. Relax, Jace. Crush mo lang iyan. Relax ka lang.

Natapos ang shift ko na kinikilig ako. My goodness. Ang swerte ko talaga! Hindi ko man laging nakikita sa school si crush, nakikita ko naman siya rito sa shop. Sabi ni Ate Rylie, regular customer na raw nila si crush. Matagal na since malapit itong shop sa school at mga iilang academy center.

“Rick kid iyan, alam mo ba? Pansin mo na may driver na tagahatid at tagasundo,” tsika ni Ate Rylie noon.

Alam naman sa buong school na mayaman si crush. Nag-background check na nga rin ako sa kaniya through SocMed kaso wala namang lumalabas na result. Masyadong private ang buhay niya. Siguro anak siya ng mayamang politiko? O kaya negosyante? Kamag-anak ni Bill Gates? O ni Steve Jobs? Hay, crush. Hanggang crush lang naman ako sa iyo.

“Jace! ‘Lika na sa locker. P.E na natin!” Excited na sabi ni Tia na hinatak na ako patakbo sa Locker room.

Apat na oras ang P.E ng Grade 11 ngayon. Lahat ng Grade 11 ay sama-sama sa subject na ito kada isang araw sa loob ng isang linggo. Pero magkakahiwalay naman ng sports ‘yung babae at lalaki. Tia and I chose Volleyball. Gusto ko nga rin sana na mag-Basketball katulad ng sa dati kong school pero hindi ako pinayagan ng administration. Ibang sports na lang daw huwag lang panlalaki. May discrimination na nagaganap. I kennat.
Nagkaniya-kaniya na ng pwesto ang section namin. Sampu lang ang babae sa section namin. Sampu lang din ang lalaki. Sa kabilang section ay ganoon din. Pero iilan pa lang ang nasa court.

“O to the M to the G! Nandiyan na si Castiel!” Impit na tili ni Tia na nagpapapadyak na sa gilid ko. Napangisi ako. Nakikita ko na rin ang crush ko na nasa hulihan lang ni Castiel. Nasa kabilang section sila. Katulad namin ay dalawampu lang din sila sa klase. Kaklase ko sa major si Castiel habang nasa ibang major naman sina crush at Tia.

Ramdam ko ang kilig ng iilan kong kaklaseng babae. Siyempre, dahil mga RK, medyo well-mannered. Hindi pwedeng basta-basta lumapit sa crush. May etiquette ba. Tss.
“Gather around, students.”

Malakas na pumito ang P.E teacher na nasa unahan na ng court.

Pumuwesto naman na kami lahat at mataman nang nakinig sa sinasabi ni Teacher Corey.

“For today, let us make a friendly match between the Volleyball and Basketball teams of the two sections. The rule of the game, as you know it, win it while united. Make sure that everybody plays. Deduction points will be rewarded to those who fail to include all the members. Understood?”

“Yes, Sir.”

“Okay. Let us start with the Volleyball match. Girls, prepare.”

Nagkaniyahan na kami ng pwesto. Nasa may kanan kami na side habang nasa kaliwa naman ang kabila. Namili na ang mayor ng klase ng first six.

“Cath, Irene, Rose, Tia, Jace, and Reza, you go first. The rest will be substitutes. Win the match, girls. Let us prove that Marigold is not only for academe. We can also outsmart them in sports. Got it? I don’t want the same happening last month.” Talo kasi kami sa parehong match last month.

“Yes, Mayor!” Sigaw namin.

Nagsipagsipulan na ang mga kaklase naming lalaki at umupo sa may sidewalk. May mga hawak silang Tumbler. Sweet. Ganiyan sila lagi kapag nagchi-cheer. Kahit bully iyang mga iyan, may nakatago ring kabutihan – dadaanin nga lang sa kagaguhan.

“Go, Marigold!” Sigaw ng mga kaklase namin.

Tahimik lang naman ako na pumuwesto sa unahan. Si Tia ang unang service. I crouched down. Katapat ko sa net ang varsity player ng Brent Academy. She’s really good compare to us. Walang players sa section namin. Marurunong lang maglaro pero hindi ganoon kagalingan.

“Got a pair of nice shoes, Ortega?” Ngisi ni Fheriel Lim, the varsity.

Ngumiti lang ako pabalik. “Maybe?” Ayoko namang patulan ang pasaring niya. Bullied na ako last sem dahil sa background ko, ayoko ng maulit pa iyon kahit na kaibigan ko na yung #1 bully sa room. Mahirap na kapag dinagdagan ng kabilang section. Baka makick-out ako. Sayang school.

Pumasok ang service ni Tia. Nasalo ni Macky. In-assist naman ni Shekinah at alam ko na ang gagawin ni Fheriel kaya tumalon ako sabay ng hampas niya ng bola. Luckily, naibalik ko ang bola sa kanila na nakuha na naman ni Fheriel.

“Defense, Marigold!” Sigaw ng mga kaklase ko. Na-block namin ni Catherine ang third spike ni Fheriel at walang nakasambot sa kanila kaya score namin. 1-0.

“Good job, guys!” Halakhak namin. Masaya na kami sa ganiyang point basta masapawan namin sila. Ewan ko ba. Nagsimula kasi iyang competition nila nung Junior High pa sila. Nag-reshuffle lang ng students pero yung clash ng two sections nandiyan pa rin. Nadagdagan lang ng katulad ko kasi may umalis. Ako lang talaga yung outcast sa kanila pero okay lang. They did not mind naman – well, maliban sa ibang RK. Big deal ang pag-alis nung pinalitan ko kaya ako ang kawawa.

Brent Academy is known for having its students excel not only academically but also physically capable and emotionally stable. Sobrang prestigious na 40 students lang ang kine-cater every year level. Then, it has two sections na laging may friendly competition tuwing PE. Nagkakaroon lang ng slot kapag may mga transfer out. So meaning, mula ng Grade 7 sila ay sila-sila na ang magkakakilala. Kakasawa.

Natapos ang game na pinalakpakan kami ng mga kaklase namin. Sa sobrang tuwa nila ay inabot nila sa amin ang mga tumbler nila.

“Good job, Jaceryl.” Napatingin ako nang i-pat ni Race Castillejos, Top 4 overall, ang balikat ko at i-abot sa akin ang tumbler niyang black. Napangiti ako.

“Salamat, Race! Good luck sa game with the boys. Galingan mo. Talunin naman natin sila this time.” Ngiting-ngiti ako. Siya yung number 1 bully ko before. Pero naging mabait kalaunan. Magkatunog pa kasi pangalan namin – Race at Jace.

Tumaas lang ang sulok ng labi niya. “Sure.”

Nag-thumbs up ako at tumabi na ng upo kay Tia na nakikipagtawanan kina Corinne. Napatingin ako sa tumbler ni Race. Inuman ko kaya ito? Pwede ba? Inabot niya lang sa akin, e. Baka mag-assume na naman ako. Isa pala ito sa mga pranks niya? Mahirap na. Kailangang sigurista kaya inilapag ko na lang iyon sa floor at nag-indian sit.

“You can drink on that, Jaceryl. I don’t have virus.”

Napatingala ako kay Race na nagdi-dribble malapit sa akin? “Huh?”

Tinaliman niya ako ng tingin kaya inabot ko na lang ulit ang tumbler niya at binuksan iyon. “Sabi ko nga.” At saka uminom. Malamig pa ang inumin niya. Yelo siguro ito na pinatunaw na lang? Lamig, e.

Hindi ko na napansin kung saan napunta si Race. Naabutan ko na lang siya na nagw-warm up na kasama ang boys. Inayos ko na lang ang jogging pants na medyo tumabingi.

Nanahimik na lang ako na nagmamasid sa court. Si Tia lang naman kasi talaga ang maituturing kong kaibigan sa room. Civil lang ang pakikitungo sa akin ng mga kaklase ko. Sina Race at ang grupo naman niya ay binabati ako lagi. Depende sa pagkakataon. Natatawa nga ako sa sitwasyon ko ngayon. Sila pa yung nakauusap ko kahit sila iyong mga bully noong bagong salta ako. Sabagay, hindi ko naman sila masisisi dahil matagal na silang magkakasama. Since, lahat sila RK (as in LAHAT talaga, ako lang din talaga ang hindi), same circle of friends sila. Mga pinag-uusapan nila ay hindi ko ma-reach. Brand new car, shoes, bags, cosmetics, stock market, investment, company – ganito sila kayaman.

Beauty and brains din lahat ng kaklase ko – ako lang talaga ang hindi. Sad. Natatawa nga sa akin si Ate. Masyado raw akong naiinggit sa kanila. Hindi naman ako naiinggit.
Nagsimula na ang match. Kalaban nina Race ang grupo nina Castiel. Kilig na kilig na naman si Tia.

“Ang gwapo talaga ni Castiel. Pa-arrange marriage kaya kami?”

Napatingin ako sa kaibigan. “Huh? Arrange marriage?”

“Uh-huh. Arrange marriage since magkasosyo naman sina daddy at daddy ni Castiel.”

“Ano ka ba? Hintayin mong ma-fall iyan sa iyo. Mas maganda kung mahal ka ng taong pakakasalan mo.”

“Wow. Coming from a seventeen year old girl, ha?”

“At least,” ngiti ko. Tia kasi ay masyadong spontaneous. Padalos-dalos sa desisyon.

Tinignan ko na lang ang mga player sa court habang binibigyan ako ni Tia ng info about sa kabilang section.

“Pasaway iyang si Adrian kahit noon pa pero good siya sa basketball. Nag-iisang anak kasi kaya ganiyan. Magkasama sila ni Romer sa kagaguhan kaya ewan ko na lang. Buti hindi sila napunta sa klase natin. Si Kenneth naman ay nag-iisang anak lang din. Alam mo bang wala na siyang mommy? Her mom died last year. Akala nga namin babagsak siya sa top dahil sa aksidente pero na-maintain pa rin niya ang position niya sa honor roll. And there’s JM Stevenson.”

Napatingin ako sa itinuro ni Tia. “Youngest of the two sons of the genius Mikaela Ferreira.”

“Huh?” Bakit sa net wala namang lumalabas na ganoon? Private masyado ang background niya.

“Gulat ka ba? Kahit sino naman. JM is really good at anything. Kahit anong ibigay mong problem, kaya niyang i-solve. Mana ba naman sa mommy. Yung kuya niya ay ganoon din na nasa England. Sabi ni Mama na friend ni Tita Mika, yung mama ni JM, baka raw mag-doktor si JM. O kaya naman engineering. Ayaw raw i-pressure ni Tita yung mga anak niya kaya hinahayaan lang niya sa mga gusto. Sana all ng parents tulad ni Tita Mika. Cool siguro iyon? Besides, sabi naman ni daddy, napakayaman daw ng pamilya nila. Sobra-sobra. Mas mayaman pa sa Top 10 richest families in the world. If I am not mistaken, he’s related to the royalty of England. Royal blood. Tago nga lang sa media. Mahirap na. May trauma pa man din daw ang Tita Mika sa media kaya ganoon.”

Waah. Bakit ngayon ko lang nalalaman ang mga iyon? My gosh. Doktor? Kaya siguro STEM ang kinuha niyang strand. Alam kong matalino talaga si JM. Royal blood? Kaya siguro napaka-refine ng kilos niya.

“Gulat ka no?” Untag ni Tia.

“Oo naman. Sobrang yaman pala niya, e. Bakit dito siya sa Brent nag-aral?”

“Sa England na dapat siya mag-aaral ng Senior High kaso ewan ko ba. Nagulat na lang kami na nandito pa rin siya. Wala naman siyang sinasabi. Hindi naman kami close kahit close ang mga mama namin. Sila lang lagi ni Castiel ang magkasama. Tandem sila.”

Napatango-tango na lang ako. Kunwari hindi na interesado. Napabuntong-hininga na lang ako. Sobrang taas na pala niya. Hindi ko kailanman mare-reach. Pangarap ko ring maging doktor pero hanggang pangarap na lang iyon. Hindi naman namin kaya ang tuition sa Med school kaya ibang course na lang.
Para tuloy akong nanlumo sa nalaman. Mas mabuti pala na hindi na lang ako nag-usisa. Nasasaktan tuloy ako.

Hay naku, heart. Be still. Crush lang naman ang nararamdaman mo. Mababago pa iyan. Hanap na lang tayo ng ka-level natin. Mas okay na iyon.

Feeling ko ang babagay kay JM ay yung mga tulad ni Yuri Michelle. Maganda, matalino, mayaman, sopistikada. Mahinhin din. Para siya iyong modern version ni Maria Clara. Marunong sa mga sports unlike ko na Volleyball, basketball, badminton, at gymnastics lang ang kaya. Anak siya ng isang Miss Universe at apo ng presidente ng bansa unlike ko na anak lang ng tindera sa palengke. Top 2 siya sa buong school habang nasa 10th place lang ako. Fashionista siya, basurera naman ako. Mga pinaglumaan na ang mga damit ko. Kalungkot naman. Pero okay lang. Masaya naman ako sa buhay ko ngayon. Sabi nga ni ate, aanhin pa ang magarang gamit at bahay kung wala namang tumitira.

“OMG! Lamang na ang kalaban, Marigold! Galingan ninyo!” Napatayo na si Tia at kuntodo cheer sa mga kaklase namin. Nagpa-sub si Race kay Sylven at naupo sa tabi ko. Pawis na pawis na siya kaya inabot ko ang tumbler niya.

“Race, what happened? Inaalat ba tayo today?” Gagad ni Tia na umupo sa may kabilang gilid ng kaklase namin at kung ano-ano pa ang komento.

Napailing lang si Race habang umiinom sa tumbler niya. Tinapik naman siya ng iba naming kaklase. Ako naman nakamasid lang sa kaniya. Grabe na yung pawis niya.

“May towel ka ba?” Tanong ko.

“Locker.”

“Gusto mong kunin ko?”

Napatingin siya sa akin. “Why?”

Napangiwi ako. “E, kasi, pawis na pawis ka na. Wala ka bang dala kahit isa? Naka-aircon tayo baka magkasakit ka na niyan.” ‘Di ko na matiis kaya kinuha ko sa bulsa ng pants ang extra kong panyo saka iniumang sa kaniya.

Nakatingin lang siya roon sandali at ibinalik sa akin ang tingin. Blank space. Kainis naman. Parang ayaw naman niya kaya ibabalik ko na sana sa bulsa nang haltakin niya iyon sa akin.
Napabuga ako ng hangin. Ka-sporty na tao, hindi man lang naghahanda ng pamunas. Talaga naman.

Umayos na ako ng upo at muling nanood ng game. Napatingin ako sa kabilang section na parang mga nanlumo.

“JM! Go! You can do it!”

Napatingin naman ako kay JM na nakayuko habang ginugulo ni Castiel ang buhok. May sinabi pa ang huli bago ito naunang tumakbo. Mukha namang natigilan si JM pero agad na rin siyang sumunod sa mga kagrupo.

“You’re in, Race? Pasa-sub na si Roland.” Tanong ni Randel sa katabi ko kaya napalingon ako.

Sampu na ang lamang ng kalaban at mayroon na lang isang quarter para makabawi kami. Isa si Race sa ace players ng Marigold kaya kailangan na siya.

Tumingin muna siya sa akin habang may blangkong expression saka napanguso. Inabot niya sa akin ang tumbler at ibinulsa ang panyo ko. Aangal sana ako sa pagbulsa niya ng panyo kaso tapos na ang time out kaya pumasok na siya sa loob. Sinalubong naman siya nina Romer ng tapik.

“Kailangang matalo natin sila. Last sem, nanguna na sila sa Acads dapat kahit sa sports makabawi us.” Determinado talaga si Tia na talunin ang kabilang section.

“Kahit nandoon yung crush mo?” At iyong akin?

“Oo naman. Marigold pa rin ako, no. ”

Natawa na lang ako. Tinapatan ni Race si JM. Wow. Magkasingtangkad lang pala sila at same sila ng built, ha. In fairness, pareho rin silang poker face lang. Kaya siguro crush na crush sila ng mga tao. Bully si Race, tahimik lang naman si JM.

Si JM ulit ang may hawak ng bola. Mahigpit siyang binabantayan ni Race.

“Dapat ma-defense niya iyan. Kapapasok niya lang. And he has gotten an inspiration,” Tia mumbled.

“Ha?” Lingon ko sa kaniya. “May inspiration si Race? Sino naman? Saka anong inspiration iyan? Positive or negative?” Biro ko. Since I knew Race somehow, alam ko na karakas niya.
Ngumuso lang si Tia at natawa. “Wala. Ang gwapo mo talaga, Castiel! Whoooo!”

“Daffodil iyang chi-ni-cheer mo, Tia,” natatawang saway ko. “Marigold ang pinsan mo saka pati section mo.”

“Hayaan mo na. Nasa kabila si crush, e. Maiintindihan naman ako ni Race,” halakhak niya.

Napailing na lang ako. May saltik talaga si Tia kahit kailan.

Dahil sa higpit ng bantay ni Race, hindi makaporma si JM. Ipapasa niya sana sa kagrupo kaso biglang nakuha iyon ni Race at mabilis na tumakbo pabalik sa court namin. Nagtilian na ang buong Marigold. Kahit ako ay nakisali. Napatayo na ako sa excitement at humihiling na sana maka-puntos si Race. Dangal ng section namin ang nakataya. Talo kami last semester at nung nakaraang buwan. Hindi pwedeng maulit iyon sabi nga ni Mayor. May siyam na minuto pa naman para mahabol ang sampung lamang ng kabilang – waaa! Pitong puntos na lang.

Nakapag-tres si Race kaya sobra ang talon ko. Nagulat pa ako na nakikitili na rin si Tia. Napatingin naman ako sa buong section namin. Wild na yung girls maliban kay Yuri na nakangiti at pumapalakpak lang. Grabe. Bigla akong na-conscious. Ang ganda talaga ni Yuri.

“Tsk. Be yourself nga, Jace,” sita ko sa sarili saka muling ibinalik ang tingin sa court. Nasa amin muli ang bola at hawak iyon ni Arvin.

“Go, Race,” sabi ko nang makalapit siya sa may pwesto namin. Mukhang magti-three points na naman siya. Katapat na niya si JM na pawis na pawis na rin. Sheet. Ang gwapo lang talaga.
Nakatingin ako sa mga mata niyang determinado. Gusto rin niyang manalo kaya siguro kuntodo bantay siya kay Race.

“Tabi, Jace!” Sigaw ni Race kahit hindi siya nakatingin sa akin. Nasa may gilid na namin siya. Tia pulled me sideward para makapwesto nang maayos si Race.

Napatda ako nang saluhin ni Race ang bola pero bigla siyang napausog dahil sa depensa ni JM. Ang malala, napatumba pa siya sa kagustuhang makuha ang bola. Napituhan tuloy sila ni Teacher Corey.

“Go, Race!” Sigaw ni Tia para sa pinsan.
Tinulungan ni JM na makatayo si Race.

“Thanks, man,” tapik ni Race sa kalaban at humarap sa amin. Napailing siya at napangisi. Napakunot ang noo ko sa asta niya. Para kanino iyon? Kay Tia?

Turn-over tuloy ang nangyari. Nasa Daffodil muli ang bola. Limang minuto ang lumipas pero pito pa rin ang lamang ng kalaban. Mahaba pa naman ang oras. Kaya pa ng Marigold iyan. Nakaupo na kami muli sa sidewalk at patuloy pa rin sa pag-support sa mga kaklase.

Nasa amin na muli ang bola. Kabado ako nang bongga. Isang minuto na lang at limang puntos pa ang lamang ng kabila.

Nasa kabilang side sina Race at JM na mahigpit na magkatunggali. May pinapatunayan talaga ang dalawang iyan. Kanina pa sila. Wala ng nakapuntos sa kanilang dalawa noong sila na iyong magtapat.

Nakatayo na muli kami ni Tia. Natigilan ako sa panonood nang tawagin ako ni Mayor na nakatayo sa may bleacher. Magpapaalam sana ako kay Tia na aalis sandali nang makarinig ako ng malakas na sigawan. Nanlaki na lang ang mga mata ko nang makitang mabilis na papalapit sa akin ang bola. Hindi ko alam ang gagawin kaya napatakip na lang ako sa ulo. The next thing I knew, may sumadsad sa paanan ko kaya ako natumba.

“JM!”

“Jace!”

Natulala ako sa taong nakahiga ngayon sa harap ko. Agad na dinaluhan ako ni Race na shocked ang histura. Tinatanong niya ako kaso hindi ako makasagot dahil nakatingin ako sa sumadsad sa akin. Dinaluhan na siya ng mga kaklase ko at ng kaniya dahil hindi siya bumangon. Nakapikit lang siya at hindi ko mawari ang gagawin.

“Oh, my God. Are you okay, JM?”

“Hey, man. Can still stand?”

“You okay?”

Sunod-sunod na tanong sa kaniya.

“Move aside, Grade 11.”

Nagbigay ng espasyo ang mga estudyante kay Teacher Corey na yumuko kay JM.

“Stevenson? Okay?”

Ilang segundo pa bago dumilat ang may kalangitan niyang mata. Huminga siya nang malalim at dahan-dahang bumangon. Napausog ako para bigyan siya ng space. Sa paggalaw ko na iyon ay napatingin siya sa gawi ko.

“Thanks, man,” usal ni Race na tinapik siya sa balikat. “Are you okay? No pain?”

Napatingin ako kay Race na nasa may gilid ko pa rin at hawak ako sa balikat.

Ilang segundo muli bago sumagot si JM. “Yeah.”
Napabuga ng hangin ang karamihan at saka tinulungan si JM na makatayo. Sabay rin na inalalayan ako nina Race at Tia para makatayo. Yung kalabog ng puso ko ay nandito pa rin. Muntikan na ba akong tamaan ng bola?
Nagulat ako nang muling lumingon si JM sa gawi namin at diretsong nagtanong sa akin.

“Are you okay?”

“H-huh? Ah, o-oo. Okay lang,” I stuttered. Wow. First time magtanong ni crush sa akin.

Dati-rati, ako lang lagi nagtatanong, sa may coffee shop pa.

Right now, I felt… wow…

Moving On

Wasn’t good when I saw
The smiles that left her eyes.
Streak of tears pooled her sight
Shrouded by smiling light.

Far away from the freezing glare
Of hawks and eagle like
She dared not glance nor stare
Just sought to mend her heart a slight.

——
E.R. Baguinaon 04202023

The Twelve Children of Earth

The first has all the wind that blows
Congeals dried skin that claws.
The second just freezes the entire night
Of burning and seedling light.
Third starts to cover the breeze one feels
Makes one seek for more wind.
Then come the fourth who has all might
To blow a scorching deepest sigh.
Fifth makes it swift
As he moves with a drop of tiny dip.
Sixth proves she’s strong
As she lets trees sway all day long.
Continues wagging can feel Seventh
As he wooshes all current waves sent.
Eighth definitely mirrors her predecessor
Breaking in and out all of sort.
Here comes the night that covers day
For Ninth paves the way.
Sounds of bells and brimming lights around
Can be felt when Tenth starts to lay.
Two to last, Eleventh may not prove
How chill she is when time sounds woof.
For Twelfth begins the trends
Of singing cheerful cents and dents.

—-
E.R. Baguinaon 04202023

Independent Woman

Sleek moves and gestures made the day
How she grooved and entered the bay
Her hair so smooth as they swayed
On the summer lease of May.

She held her head high up in the air
To show she cares to no man’s care
Heels ticked on the floor of bare
Stopping her may give one stare.

She lovely shines in the bright of light.
She goes alone and stays all night.

—

E.R. Baguinaon 04192023

I Was But Never Yours

I was but never yours
In this life of nevermore.
My heart ached with no pain
‘Cause it’s only on my brain.

I seek to sight the sleeping sign
On how to part with this line
Of your irresistible love and charm
To his wonderful wight with all warm.

—

E.R. Baguinaon (04182023)